ORPHAN WAVES (NL+E)

Op deze tot duizend stuks gelimiteerde oplage van Orpan Waves, het nieuwste album van de kunstzinnige Duitser Wolfgang Spyra, vermengt hij zijn eigen elektronische muziek (EM) met een aansprekende en toegankelijke vorm van ambient jazzrock, zoals hij het zelf noemt. Deze relaxte muziek streelt de oren, maar de kampvuurconversaties en andere stemgeluiden die zo nu en dan opduiken, hadden wat mij betreft achterwege mogen blijven. Sommige stukken herken ik van E-Day alwaar Der Spyra een puik concert verzorgde. Een track als Kingoldrum doet mij aan de vroege jaren van Pink Floyd denken: zweverig en psychedelisch, maar o zo lekker. Jazzrock hoor ik er echter absoluut niet in, wel in het nummer PsychoCity overigens, zij het gedoseerd. Fijne en niet al te eenvoudige sequences worden aangevuld met donkere gevoelige baslijnen, wat ritme en prettige klinkende melodietjes. XyloCity Part III klinkt als softe, jazzy muziek gekarakteriseerd door een groovy baslijn en aardig pianospel. Part IV is In dezelfde stijl, maar met een wat zwaardere ritmische component. Het titelstuk is een rustig door piano gedomineerd stuk en het laatste nummer is in feite een bonustrack, een remix die bijna klinkt als een nieuw stuk, opnieuw in een softjazzstijl met vrij veel ritmische elementen en een sensuele vrouwelijke zangstem. Alles bijeen is Orphan Waves een sterk album van dik een uur, met weer wat nieuwe elementen.

ENGLISH:

On Orphan Waves, the new album by the German musician of electronic music (EM) Wolfgang Spyra, this idiosyncratic musician manages to combine his ‘own’ format of EM with an attractively accessible type of 'ambient jazz-rock' as he calls it. The relaxed music washes over you, but the campfire conversations and other voices that turn up now and again could have been left out. Some pieces I recognized from the stunning performance that Spyra gave at his E-Day concert. A track like Kingoldrum strongly reminds me of Pink Floyd in their early years: floating and psychedelic but oh, so nice! No jazz rock to speak of there - but it is noticeable, in small doses, in Psycho City, wherein refined and none too simple sequences are laid over with darkly sensitive bass lines, some rhythmic backing and pleasant-sounding melodies. Xylocity, Part III sounds like soft, jazzy music characterized by a groovy bass line and cool piano play. In the same style, but then with a heavier rhythmic component, comes Part IV. The title track is a laid-back, piano-dominated piece and the last number is in fact a bonus track – a remix that sounds as if it is a whole new composition, again in the gentle, jazzy style, but here with quite a lot of rhythm elements and a sensual female vocal. Altogether Orphan Waves this is a strong album that runs for over an hour and certainly contains a couple of innovations.