OBLIVIOUS TO THE OBVIOUS (NL+E)

Oblivious To The Obvious is een dubbelalbum van Hourglass met symfonische progmetal waarvan elke schijf ongeveer zeventig minuten duurt! Overkill? Waagstuk? Briljant? De zoveelste Dream Theater-kloon? Een waagstuk is het zeker van dit Amerikaanse vijftal uit Utah, briljant is het ook en uiteraard hoort Dream Theater bij de inspiratiebronnen, maar gelukkig: overkill is dit 140 minuten durende spektakel geenszins. Met referenties aan Dream Theater, Rush, Shadow Gallery en vooral Enchant weet Hourglass van begin tot eind te boeien. Het vernuftige drumspel van John Dunston en het puntige basspel van Eric Blood vormen de basis voor prachtig gevarieerde composities, waarin zowel de toetsen van Jerry Stenquist als het gitaargeweld van Brick Williams uitstekend tot hun recht komen. De zang van Michael Turner lijkt meer dan eens op die van Ted Leonard (Enchant), maar hij kan ook uithalen als Devin Townsend. Zijn stem is zowel flitsend scherp als mierzoet en ingehouden in de vele mooie, rustige passages die deze beide schijven bevatten. Epics? Staan er ook op, op aanvraag leverbaar. Op de eerste cd staan vijf nummers, waarvan de kortste ruim tien minuten klokt. De opening is stevig en heeft een Dream Theater-signatuur; de tweede lijkt meer op een rustige nummer van Enchant. De derde track bevat een mooie opening met akoestische gitaar en basklanken als die van Mark King (Level 42), waarna wat steviger passages worden afgewisseld met rustiger stukken en de razendsnelle loopjes van boven naar beneden moeiteloos door alle vier heren worden gespeeld. De vierde track Faces, begint als een ballad, maar het intermezzo halverwege brengt een aangename spanning: welke kant zal de muziek op gaan? Eerst blijft het zeer melodieus, dan gaat het tempo iets omhoog en eindigt het nummer met een passage die wat aan Eloy doet denken. De laatste track van ruim 21 minuten is een feest dat herinnert aan de debuutalbums van Shadow Gallery en Enchant. Het ontbreken van nieuw werk van deze bands maakt deze uitgave voor mij persoonlijk des te interessanter. De tweede cd bevat vijf nummers, waarvan het titelstuk in vijf delen is opgesplitst. Facade opent bijzonder sfeervol met dromerige toetsen en een slepende gitaarmelodie, terwijl in het tweede deel de Enchant-invloeden terugkeren. In het tweede nummer zitten meer Dream Theater-trekjes. Estranged is een gevoelig nummer met piano en akoestische gitaar. Delirium is een merkwaardige, maar knappe combinatie van Liquid Tension Experiment en Gentle Giant.

De titeltrack is evenzeer een juweeltje evenals het sluitstuk van cd1 en het eindigt in een soort instrumentale jam met een hoofdrol voor gitarist Brick Williams. Je krijgt met Oblivious To The Obvious heel veel waar voor je geld en al is het niveau nog niet dat van Dream Theater, het is een puik dubbelalbum.

ENGLISH:

Hourglass is a progressive metal band originating from Utah (USA). Their debut The Journey Into was released in 2002 and its successor Subconsious (recommended!) in 2004. With the double album Oblivious To The Obvious the band created their best album so far whilst replacing their vocalist again. At present their line-up consists of Brick Williams (guitars), Michael Turner (vocals), Eric Blood (bass, vocals), Jerry Stenquist (keyboards) and John Dunston (drums). To release a double album with the length these two CD’s have, looks like a pretty daring effort to me, but Hourglass manages to surprise me over and over again. On The Brink starts of in the vein of Dream Theater, the first real riffs sound a bit like As I Am and after some bombastic choir chanting, Turner starts to sing with a voice resembling Ted Leonard's (Enchant) quite a lot, except for the few growling screams as if he was Devin Townsend for a moment. Eric Blood’s bass playing is outstanding and different or should I say more prominent than most other prog metal acts. Drummer John Dunston plays a lot like Paul Craddick (ex-Enchant), so I would conclude Hourglass has an extremely powerful, versatile rhythm section at least comparable to Enchant, perhaps even better. Stenquist plays the piano but he switches to synths and orchestrations very smoothly. As could be expected, all longer tracks have extensive instrumental parts, a real treat and joy for any prog metal lover! Homeward Bound begins with a piano. Orchestrations are added and subsequently Williams’ guitar and Blood’s bass. The second part consist of a nice tune in the vein of Enchant again, more poppy and less heavy than the opening track. The third part is featuring Brick Williams on guitar, accompanied by Blood’s busy bass, richly filling drum breaks and piano. Pawn II opens like Xanadu by Rush, but the ‘acoustic’ guitar makes the difference. The atmosphere of undisturbed tranquility changes, when the riffs and the rhythm-section are driving the music in a much heavier, ‘slow head-banging’ direction. An interlude by Blood, Dunston, Senquist and Williams leads to a piece sounding much like Enchant again, with both quiet and up-tempo passages and a lot of different influences. Stenquist’s piano and Turner’s softly singing voice are featured in Faces, a breathtaking and beautiful ballad. In the second part also bass and orchestrations are added. Halfway the song, there’s a symphonic interlude followed by symphonic music and nice clean guitarplay by Williams in an atmosphere like Yes meets Pink Floyd, while Blood’s bass playing sounds like the sound of Klaus Peter Matziol (Eloy). In the epic 38th Floor mainly top class progressive metal can be heard with a huge variety of styles and sounds. Again halfway a lovely enchanting interlude by bass, strings and percussion, followed by an equally slow part by the whole band. Brick Williams’ gentle guitar dominates the last part of this track, almost Pink Floyd going jazzy before the music returns to the first theme but at first played in more jazzy and funky fashion. CD2 opens with Facade, at first a delightful piece played by keyboards, later a melody on guitar sounding a bit like a saxophone or trumpet, then awesome bass playing by Blood and subtle percussion. The second part certainly brings back the sounds from Dream Theater and Enchant. In Skeletons some scary sounds by the keyboards can be heard, then slow, dark and heavy riffs with a more up-tempo chorus and some nice solos by synth and guitar. The obligatory ballad on this CD is called Estranged featuring acoustic guitar and Turner singing like Ted Leonard again; very nice strings too. In the second half of the song piano, bass en percussion are added. Delirium is an all instrumental piece in the style of Shadow Gallery playing Liquid Tension Experiment, only the piano is used a lot more. The final track, that lasts for more than half an hour, is the title track divided in five parts. The lyrics are about a man who had a most miserable childhood, but reflects this on the outside world. As he is diagnosed with cancer het starts looking back at his life and realizes he was an awful man. Before meeting his maker he tries to set things right. The first part No Chance is a catchy piece with very nice melodies, Stenquist using the piano again, Williams predominantly the acoustic guitar, a lovely classical interlude, and - it gets repeated- superb bass playing and drumming. Part 2, Realization, is a slow gentle piece featuring Turner’s versatile vocals and Stenquist’s piano. Part 3, Remember Me sound like a crossover between Enchant and early Shadow Gallery. Some mean heavy riffs kick off part 4, In My Hands, the piano counterpointing Williams’ heavy guitar and Turner proves he can sing like Roy Alder too. The grand finale Redemption is instrumental and here we hear extremely nice symphonic music next to more heavy stuff featuring solos, first by Stenquist and then by Williams, while with the latter, the accompaniment of drums, bass and piano give the originally progressive music a funky touch. In conclusion this double album is top-notch progressive rock with a metal edge to it, played by four highly talented musicians and a superb performance from vocalist Mike Turner. Highly recommended!