MOONDAWN (deluxe edition) (1975), heruitgave, (NL+E)

Tijdens de hoogtijdagen van de psychedelische elementen in de synthesizermuziek, was Klaus Schulze een van de pioniers en voorgangers in het genre. Hij is geïmiteerd door velen, maar door niemand overtroffen. Het album Moondawn uit 1975 is ongetwijfeld een meesterwerk en behoort mijns inziens tot zijn beste albums. Floating bevat een prachtige opbouw van minimale tot symfonische elektronische muziek (EM) met diepe solo’s en verfijnde percussie-elementen waarop de luisteraar kan wegdromen. Verder laat Schulze je weg zweven op zijn dreinende sequences. De tweede en oorspronkelijk laatste nummer van het originele album is Mindphaser dat opent met geluiden van een kalme dag aan zee, terwijl je in je eentje luistert naar de branding. Zweverige synths zetten in en creëren een dromerig, kosmisch sfeertje. Slepende melodielijnen tegen een harmonieuze achtergrond karakteriseren de eerste helft van dit ruim 25 minuten durende nummer. De tweede helft wordt ingeluid met wat meer orkestraties, vervolgens drums, bespeeld door zijn vaste kompaan Harald Grosskopf en een orgelgeluid dat het psychedelische element van bijvoorbeeld Pink Floyd laat herleven. In feite had dit laatste deel psychedelische symfo of iets dergelijks moeten heten in plaats van EM, vooral door de talrijke Moog-solootjes en space-achtige geluiden die worden toegevoegd. De nog niet eerder uitgebrachte bonustrack Floating Sequence is afkomstig uit de Moondawn-sessies. De track opent met een zachte, tweetonige sequence en belgeluiden. De sfeer is hetzelfde als in het eerste nummer en de tweetonige sequence die geregeld van toonhoogte verandert, wordt gaandeweg ondersteund met Grosskopfs geroffel. Niet spectaculair dit bonusnummer, maar het past wel uitzonderlijk goed bij dit album. Kortom, deze 'deluxe edition' van Moondawn is een aangename, hernieuwde kennismaking met Klaus Schulze!

ENGLISH:

In the heydays of the psychedelic elements in electronic music (EM), Klaus Schulze was one of the pioneers and main figures of the genre. He was imitated by many, but never surpassed. His album Moondawn (1975) was, and still is, without doubt a masterpiece and belongs to Schulze's best albums, in my opinion. Floating has a wonderful build-up, from very minimal to symphonic with deep sounding solos and defined percussion, that will make the listener dream away and, in fact, let him wave upon the droning sequences. The second and closing track of the original album is called Mindphaser. It opens with sounds of a calm day on the shore of a sea, listening to the breakers on your own. Swirling synths are introduced and give the piece a dreamy cosmic feeling. Lonely dragged melody lines are put on a harmonic background in the first half of this 25-minute piece. The second part starts with some more orchestration and the introduction of drums played by Harald Grosskopf, alongside the organ, which sounds like a rebirth of the psychedelic Pink Floyd-sound. In fact, this last part is more or less psychedelic sympho, instead of EM’ due to the addition of numerous Moog solos and space sounds. The previously unreleased bonus track Floating Sequence is from the Moondawn-sessions. It starts off with a delicate two-tone sequence and bell sounds. The atmosphere is the same as in the first track on the CD and the sequence changes its tone every now and then with Grosskopf’s drumming. Not spectacularly new, but very suitable to the original album. A beautiful renewed introduction to Klaus Schulze!