MANA

De Noord-Nederlandse band Nemesea deed al van zich spreken als supportact van After Forever. Het debuutalbum Mana van het sextet is inmiddels uitgebracht. Het is geen wonder dat inspiratiebronnen als The Gathering, Nightwish en After Forever zijn terug te horen in de bijna een uur durende hoogstaande gothicmetal. Met behulp van een koortje en enkele strijkers en niet te vergeten de moderne technologie, heeft componist, giatrist en producer Hendrik Jan de Jong kans gezien om een zeer volwassen album af te leveren, waarin de factor originaliteit misschien niet de hoogste score haalt, maar dat geldt zeker wel voor de pakkende composities en algehele kwaliteit van Mana. Anders dan bij bands als Autumn, After Forever, To Elysium of Orphanage is bij Nemesea amper een grunt te horen en ligt de nadruk zeer sterk op het melodieuze aspect. De lieflijke (kop)stem van Manda Ophuis kan heel hoog en zij demonstreert dat ook geregeld. Haar stem vormt een schitterend contrast met de zware riffs van De Jong en tweede gitarist Martijn Pronk. De bas van Sonny Onderwater ronkt heerlijk en doet beslist veel meer dan fantasieloos ondersteunen. Ook het drumwerk van Chris Postma mag er zijn. Op een enkele solo van toetsenist Berto Booijnk na, zijn de toetsen voornamelijk ondersteunend en dragen bij tot het klassiek getinte, orkestrale geluid. De vaak gebruikte Latijnse teksten dragen bij tot het epische karakter dat het album uitstraalt. Het indrukwekkendste stuk is het uit vier delen bestaande Mortalitas, waarin sereen en rauw, wegdromen en wakker schudden elkaar op een indrukwekkende wijze afwisselen. In het eerste deel hoor je een prachtig, slepend stuk met een mooie gitaarmelodie en in deel drie spetterend gitaarwerk met een dito antwoord van Booijnks synths. In deel vier wordt het rustige begin gevolgd door een dreigend gedeelte dat vervolgens majestueus wordt afgesloten. Ook zo’n afwisselend nummer is Lucifer, waarin gothicmetal, poprock en bijna dansbare muziek elkaar afwisselen. Een piano opent Disclosure dat weliswaar iets steviger wordt, maar toch in de categorie rockballad valt. Het slotstuk Cry, door Ophuis opgedragen aan haar grootmoeder, is een sentimenteel, gedragen nummer. Het wordt uitstekend gezongen en voorzien van gevoelig gitaarwerk door de Jong. Het label Ebony Tears heeft er een grote troef bij gekregen in de gothicmetalscene. Liefhebbers van Epica en het melodieuze Nightwish moeten zeker gaan luisteren.