THE LOST ART OF TIME TRAVEL

Ik was al behoorlijk enthousiast over Peace Among The Ruins (2005), het debuutalbum van Presto Ballet, maar The Lost Art Of Time Travel gaat daar ruimschoots overheen. Gitarist Kurdt Vanderhoof (Metal Church) steekt bepaald niet onder stoelen of banken dat hij de jaren zeventig met bands als Yes, Kansas, Genesis en Deep Purple de interessantste muzikale periode vindt, met de meest vakbekwame bands, de beste songs en de beste ideeën. De analoge productie op tape met analoge synths, een Würlitzer, Fender Rhodes, een echte Mellotron en een heuse Hammond is een welgemeende hommage aan die periode. Met behoud van het goede uit die tijd heeft Vanderhoof zeven door hemzelf gecomponeerde tracks opgenomen, waaronder vier songs van meer dan negen minuten die alle kenmerken van de grote bands uit die tijd bevatten. Overigens zijn de opnamen gemaakt zonder pro-tools en dergelijke! Het is enigszins vreemd dat Vanderhoof platenmaatschappij InsideOut verruilde voor Progrock Records, maar daarvoor zal hij wel een goede reden gehad hebben. Zonder enige vorm van plagiaat weet Vanderhoof de kenmerkende trekjes van de giganten der symfonische rock te incorporeren in zijn eigen melodieuze muziek. De uitstekende stem van Scott Albright klinkt als een kruising van die van Jon Anderson (Yes) en Steve Walsh (Kansas). Anders dan op het eerste album is de bezetting nu Ryan McPherson (toetsen), Izzy Rehaume (bas) en Bill Raymond (drums). Vanderhoof, die trouwens ook meedoet bij het Trans-Siberian Orchestra, gebruikt voornamelijk een Les Paul met Marshall-versterker. Naast het herkenbare geluid - een mix van de muziek van Yes en Kansas zonder viool - zijn er ook invloeden te bespeuren van The Beatles, The Eagles, Styx, Rush en zelfs Camel en Uriah Heep. De psychedelische componenten zijn echter wat minder aanwezig ten gunste van de gepolijste rockinvloeden van bands als Styx en Rush, periode Hold Your Fire (1987). Toch zijn er diverse mooie rustpuntjes met akoestische gitaar, piano en andere toetsen. Zonder dat er sprake is van weergaloze gitaar of toetsensolo’s zitten de songs dusdanig knap in ekaar dat ze blijven boeien door de variatie, de mooie overgangen, het heerlijke baswerk en het uitgebreide analoge toetsenarsenaal. Ik zou de songs uitputtend kunnen analyseren, maar de geluidsfragmenten op de website zullen geïnteresseerden meer aanspreken. De referenties zijn duidelijk en een vergelijking met genoemde bands staat al garant voor hoogwaardige kwaliteit.

Het is wellicht niet origineel, maar het is goed voor het progressieve genre dat muzikanten, zoals Vanderhoof zich op dit niveau met deze muziek bezighouden, want dat houdt het genre in stand en brengt de jongere generatie op het spoor van de grote meesters. Kurdt en zijn mannen zijn in elk geval ruimschoots geslaagd met deze tijdreis en als ze live gaan optreden zal ik er zeker bij zijn!