LETZTE BAUM

Multi-instrumentalist Sergio Casamassima en zanger- tekstschrijver Alessandro Granato, zijn verantwoordelijk voor de dertien composities die op Letzte Baum prijken. De bassist-gitarist van de band Presence componeerde maar liefst 72 minuten muziek om zijn emoties te uiten over de wijze waarop mensen de aarde om zeep helpen. De teksten, maar zeker ook delen van de muziek, zijn geïnspireerd door wijsheden en chants van de inheemse Amerikaanse Indianen. Daardoor heeft dit album een boodschap en klinkt de muziek gevarieerd. Daar waar de Indiaanse invloeden zich laten gelden, klinkt de muziek toch duidelijk anders dan wat wij met enige regelmaat neoprog noemen, zij het dat naast de vele melodieuze en lieflijke passages het vinnige gitaarspel van Casamassima soms tegen progmetal aan schurkt. De doorgaans wat rauwe, maar geschoolde stem van Granato en zijn uitspraak van de Engelse taal, liggen mij totaal niet en dan wordt het lastig om die bijna vijf kwartier te overbruggen. Een van de mooiere tracks, waarin de zang heel goed te pruimen is, is The Power Of The Sea, een nummer dat richting de kalmere nummers van The Flower Kings gaat. In sommige stukken wordt de bas puur als onderdeel van de ritmesectie gebruikt, in andere heeft het instrument een veel overheersender en dus voor mij een veel aantrekkelijker rol. De ruimschoots aanwezige orkestraties geven geregeld een Marillion-achtige atmosfeer. Anyway, de langste track is een smaakvol en rustig instrumentaal nummer, het daaropvolgende Binary Codes is dan weer veel rauwer met schreeuwerige zang en snelle loopjes van gitaar en bas. Het nummer heeft dan wel weer een bloedmooie passage aan het einde met een heerlijke, slepende gitaarsolo. In I Need Time zit een stukje dat Afrikaans geïnspireerd aandoet. Rainbow Warriors opent met Indiaanse chants, Maybe Today kabbelt lekker symfonisch weg en de vele tempo- en maatsoortwisselingen, die ook in de laatste track Self Destruction te vinden zijn, bevatten kenmerken die bij progressieve muziek passen. Letzte Baum is een degelijk stukje werk van dit duo, maar ‘not my cup of tea’.