JULES VERNE FOREVER

In de schaduw van grote namen als Edgar Froese, Klaus Schulze, Jean Michel Jarre en Vangelis is Stephan Kaske – beter bekend als Mythos − een ondergewaardeerde pionier in het genre van de elektronische muziek (EM). Al vroeg in de jaren zeventig bewandelde Kaske nieuwe paden met toen nog de band Mythos om vervolgens solo verder te gaan. Hij deed dat vanaf beginjaren tachtig zowel onder de naam Mythos als M.A.S.S. en bracht tal van uitstekende EM-platen uit. In de jaren negentig waren het vooral de melodieuze, ritmische en tegen de synthipop aanleunende deuntjes van M.A.S.S., maar daarnaast bracht Mythos een enorme verscheidenheid aan albums uit. Sommige meer klassiek-georiënteerd, andere met een meer symfonisch karakter, soms donker, soms lichtvoetiger. Daarbij bespeelt Kaske naast verschillende keyboards ook fluit, vocoder en de laserharp. Dit keer betreft het een hommage aan Jules Verne, sf-schrijver annex visionair die nog immer tot de verbeelding spreekt en een grote bron van inspiratie was, is en zal blijven. De tien composities op Jules Verne Forever klokken ruim 78 minuten, dus kwantitatief zit de luisteraar alvast gebeiteld. Kaske is ook buitengewoon goed thuis in geluidstechniek, want niet voor niets geldt hij als een van de experts op het gebied van ‘surround sound’. De geluidskwaliteit is derhalve subliem. Zeker met een koptelefoon op wordt duidelijk hoe adembenemend Kaske de luisteraar meeneemt in de muzikaal uitgebeelde fantastische belevingswereld van Verne. De diepzee, de ruimtereizen en de ballonvaart, al deze verhalen en meer komen terug. Je zou Kaske tekort doen door hem met Tangerine Dream te vergelijken, maar er zijn momenten dat zijn muziek wat weg heeft van die groep van eind jaren zeventig. Een relaxte Jarre of de meer songmatige aanpak van Schulze komt ook in beeld. Subtiele percussie, aansprekende melodieën en gevarieerde composities met een kop en een staart zonder overbodig langdradige passages is wat deze smakelijke pot schaft. Door de verscheidenheid aan effecten en klankkleuren verveelt het album geen moment en komt het beste van de EM uit de jaren zeventig weer tot leven. Gelukkig dat Mythos het hoge niveau van albums als Mysteria en Edgar Allen Poe heeft weten vast te houden.