IRRADIANCE

De vijfde schijf van Canvas Solaris, het instrumentaal opererende kwintet uit Statesboro, Georgia, USA, ligt in de speler en klokt zo'n 44 minuten. De oudgedienden van het eerste uur (1999), Hunter Ginn (drums) en Nathan Sapp (gitaar) spelen sinds 2008 met Chris Rushing (gitaar), Donnie Smith (toetsen) en Gael Pirlot (bas) en maken, in tegenstelling tot het door doom- en deathmetal geïnspireerde geweld, nu muziek die ze zelf omschrijven als een combinatie van 'metal, progressive en experimental'. Ik kan mij in die omschrijving best vinden, want ik herken elementen van King Crimson, Liquid Tension Experiment (LTE) en Psychotic Waltz, om maar eens een paar namen te noemen. De eerste track bevat technisch hoogstaand geweld en een fragment uit de tweede track doet me aan Iron Maiden denken. De muziek bevindt zich deels in iets rustiger vaarwater en gaat deels ook richting jazzrock. Het derde nummer is een combinatie van vrij neurotische loopjes met wat meer melodieuze stukken, maar de dubbele basdrums ratelen vrijwel onophoudelijk. Glacier is een nummer met een vrij hoog LTE-gehalte met aan het einde een veel subtieler deel dat tegen de elektronische muziek aanleunt. In Accelerated Testing Phase zitten nog meer hamerende basdrums; het is een voorbeeld van een stuk muziek waarvan ik de mix totaal anders gedaan zou hebben. De aardige tempowisseling en het flitsende gitaarwerk ten spijt, is de loodzware basis mij een tikkeltje te heftig. Threads Of Dead Space is een nummer met wat rustige fusioninvloeden, terwijl afwisselend fragmentjes metal en jazzrock met de snelheid van een TGV ertussendoor razen. Niet allemaal even melodieus overigens. Als je een combinatie zou maken van de muziek van Textures en Holding Pattern, krijg je iets wat op Soliton lijkt: lastige maatsoorten en wederom een behoorlijke geluidsmuur. Geestig is het frivole stukje ertussenin met zowel flamenco- als jazzinvloeden door de fretloze bas. Het rustpuntje zit in Vapor Chasm, gedragen door een akoestische gitaar en een wat vervormd orgeltje. Het vreemde is dat echte solo's of er uit springende melodielijnen in dit hele concept lijken te ontbreken, dan wel amper te horen zijn. De plaat eindigt zoals die begon: heftig, met veel geweld van drums en bas en de beide gitaren die zowel riffs als beperkte loopjes spelen met de toetsen als achtergrond. De climax is bijna kakofonisch.

Canvas Solaris maakt muziek voor mensen met muzikale lef en die behoefte hebben aan buitenbeentjes; het is zeker niet voor ieders oren weggelegd, maar desalniettemin wel knap gedaan!