INLANDSIS (NL+E)

Volgens de bijgevoegde informatie heeft Frédéric Maillet, een jonge Franse beoefenaar van de elektronische muziek (EM), een grote voorliefde voor EM uit de beginjaren zeventig. Inlandsis telt weliswaar slechts twee nummers, maar die zijn onderverdeeld in diverse subnummers die ook los van elkaar te beluisteren zijn. Na een zweverig intro volgen de donkere sequencers met een heerlijke, maar simpele basis waaroverheen klanktapijten met veel snellere solo’s dan Klaus Schulze ze ooit gemaakt heeft. Het derde gedeelte van Part 1 wordt gekenmerkt door een jengelige zweverigheid, waarvan ik bijna het idee had dat ik een lp had opgezet waarvan het gat nét niet in het midden was geplaatst, hoewel de gebruikte geluiden wel origineel zijn en de melodielijnen niet onaardig. Het vierde deel neigt wat meer naar het Tangerine Dream van de late jaren zeventig. Het klinkt bijzonder goed en laat ook weer die snelle solo’s horen die hem duidelijk onderscheiden van de oude Duitse school. Het vijfde deel is een stukje tijdloze EM dat mijns inziens qua sfeer en qua melodielijnen lijkt op Enya, zij het met iets andere klanken. Het laatste stuk wordt weer gekenmerkt door die voor mijn oren irritante zweverigheid en komt zeer dicht in de beurt van Klaus Schulze. Helaas zet die nogal zweverige stijl van spelen zich voort in het eerste stuk van Part 2 dat een wat klassieker en gedragen karakter heeft. Het tweede stuk is wat meer uptempo en combineert het wat absurde van bijvoorbeeld Serge Blenner met geluiden van dertig jaar geleden. Het derde deel bevat een basis van pianoklanken uitgebreid met meer toetsen en solo’s, gevolgd door een stuk dat meer in de richting van Jean Michel Jarre gaat. Het vijfde deel bestaat uit rustige melodieën en atmosferische soundscapes die echter langzaam wat in tempo worden opgevoerd en tegen het einde worden voorzien van druk gesoleer, dat voor mijn oren te lang doorgaat om interessant te blijven.

ENGLISH:

According to the additional information, Frédéric Maillet, a young French musician of electronic music (EM) loves this genre the way it was recorded in the early seventies. Inlandsis contains only two tracks, but these have been divided into several parts which could well be listened to separately. Following a dreamy intro the dark sequencers come in with a good, yet simple base covered in sound carpets with solos that are way faster than any of Klaus Schulze's. The third section of Part 1 is characterized by a whining kind of dreaminess that almost made me think I was listening to an LP with the hole placed off centre, although the sounds which are used are quite original and the melody lines are fairly good. The fourth excellent section reminds me of Tangerine Dream (TD) in the late seventies, again displaying these faster solos which clearly distinguish this musician from the old German school. The fifth section is a piece of timeless EM which resembles Enya in its mood and its melody lines, although slightly different sounds have been used. The final section resembles Schulze, but again displays the kind of dreaminess I just find annoying. Unfortunately, this is also what characterizes the first section of Part 2, which on the whole is a bit more classical and elevated. The second section is a bit more up tempo and combines the somewhat absurd style of, for instance, Serge Blenner with sounds of thirty years ago. The third section is based on piano sounds with added keys and solos, followed by a part quite like Jean MIchel Jarre. The fifth section features tranquil melodies in atmospheric soundscapes that slowly increase in pace. In my view, the frantic solos at the end go on for too long to keep things interesting.