ILLUSION / OUT OF THE MIST (1997 / 1998), heruitgave

Esoteric Recordings, onderdeel van Cherry Red Records, is goed bezig. Tal van vergeten albums uit de oude doos bereiken via dit label weer de muziekliefhebbers. Veel van deze albums waren jarenlang niet meer of amper verkrijgbaar. De geluidskwaliteit van Out Of The Mist  (1977) en Illusion (1978) is, vergeleken met de twee lp's op één cd-versie van Edsel Records, wat opgepoetst vooral voor wat betreft de zang van Jane Relf. Daar staat tegenover dat er op beide cd's geen extra tracks staan. Je moet dus twee cd's kopen, terwijl de picturedisc uit 1994 die al beide albums bevat, ook niet te versmaden is. In de bijgeleverde informatie wordt uitgelegd hoe Illusion, de oorspronkelijke bezetting van Renaissance, besloot om na enkele jaren weer een plaat op te nemen. De noodlottige dood van gitarist Keith Relf in 1976, gooide bijna roet in het eten, maar de band besloot toch door te gaan. Jim McCarty gaf zijn drumsticks over aan Eddie McNeil. Hij ging zelf akoestische gitaar spelen en nam een deel van de zang over. Als gitarist werd John Knightsbridge aangetrokken. De nummers zijn geschreven door McCarty, waarbij hij op enkele songs de hulp kreeg van toetsenist John Hawken. In een nagenoeg identieke uitvoering stond Face Of Yesterday al op het album Illusion (1971) van Renaissance, waarmee tevens de link naar de nieuwe groepsnaam is gelegd. Door het wegvallen van Relf als componist zijn de pit en het experiment wat minder aanwezig en klinken de songs zoeter, meer richting pop. De stem van Jane Relf is wel liever dan die van Annie Haslam, maar ook minder indrukwekkend. Desondanks is het een genot om naar haar te luisteren, terwijl ook McCarty een bijzonder innemende en zoetgevooisde zangstem heeft. Het wat bluesy gitaarspel van Knightsbridge past er aardig bij en de onmiskenbare wijze van bas spelen van Luis Cennamo herken je direct. Hawken, ook bekend van Strawbs, laat vooral op de piano zijn niet geringe talenten horen. Van Illusion is Madonna Blue waarschijnlijk het beste en meest bekende nummer. De rustige stem van McCarty, de mooie samenzang en verwijzingen naar de eerste twee albums van Renaissance worden gevolgd door aardige popliedjes als Never Be The Same en Wings Across The Sky. Het door Cennamo en Jane Relf gepende Louis' Theme is een subtiele, zoete ballad. Cruising Nowhere is meer een uptempo nummer met dreigende drums, maar is compositorisch verder niet interessant. Mooi en gevoelig klinkt de erfenis van Keith Relf door in het mede met McCarty en Hawken geschreven Man Of Miracles. Het album eindigt met The Revolutionary, een sterke gevarieerde track van McCarty die veel progelementen bevat.

De erfenis van Illusion mag gehoord worden. Het is jammer dat nieuwe stromingen als punk, new wave en reggae veel bands eind jaren zeventig deden besluiten de handdoek in de ring te werpen.