HOME

In 2007 gaf Magenta een prima concert in Concertpodium Boerderij in Zoetermeer, waar men het nodige van het nieuwe album Home ten gehore bracht. De elementen van de 'groten der symfo' zijn gebleven; de invloeden van Rush in het begin van Hurt, van Pink Floyd in het tweede deel van Hurt, van Yes in de samenzang van Brave New Land en van Genesis in het orgeltje in Brave New Land zijn nog duidelijk herkenbaar, maar naar mijn smaak zijn de composities beter en hebben meer dan vorheen een duidelijke eigen signatuur. Magenta wisselt subtiel pianospel en rustige sentimentele passages - zoals het intro This Life - af met muziek in de hierboven genoemde stijlen. Productioneel heeft toetsenman, zanger en componist Rob Reed ook weer een stap voorwaarts gemaakt, terwijl zangeres Christina Booth met hernieuwd zelfvertrouwen de sterren van de hemel zingt. Op dit conceptalbum tekende Reed voor de muzikale ideeën en zijn broer Steve voor de teksten. De hoofdpersoon besluit het geluk in de nieuwe wereld te zoeken, maar keert na vele omzwervingen toch weer terug naar huis. Variatie is volop aanwezig op Home; pure prog en slepende symfo, zoals in Demons, worden afgewisseld met wat popachtige stukken, zoals het semi-akoestische Morning Sunlight. De saxofoon van gastmuzikant Lee Goodall doet denken aan een vergeten stukje Dark Side Of The Moon (1973) van Pink Floyd. Het geheel ademt een melancholike sfeer, zeker als Troy Donockley (Iona) meedoet, zoals op het titelstuk, maar het album heeft toch ook iets lichtvoetigs en je merkt dat Reed zijn doel heeft bereikt, namelijk spelen in de stijl van de 'grote' bands, maar toch eigentijds qua geluid en uitvoering.

Saillant detail: Home was in eerste instantie bedoeld als dubbelalbum, maar het werd uiteindelijk ingekort tot een lang enkel album. Vervolgens werd de volgorde van de stukken aangepast om zo het ongeveer 67 minuten lange eerste deel separaat uit te brengen met weglating van de vier lange epische stukken plus een ‘reprise’, om die uiteindelijk toch weer als aanvulling uit te brengen. Dat laatste is maar goed ook want deze New York Suite met zijn licht klassieke begin en lange instrumentale passages met mooi gitaarwerk, aardige orkestraties en ouderwets orgelspel bevat ruim veertig minuten symfonisch werk van de bovenste plank!