GRANDINE IL VENTO (SYMPHONY OF LIGHT)

Anno 2013 is er van de oerbezetting van Renaissance nog maar één lid over: zangeres extraordinaire Annie Haslam. Michael Dunford schreef alle muziek voor dit album, maar hij overleed plotseling in november 2012. Natuurlijk is Grandine Il Vento (hagel en wind) aan hem opgedragen; het is de beste hommage aan deze sympathieke muzikant en begenadigd songschrijver die ik me kan voorstellen. Op de cover staat een van Annies schilderwerken, haar voornaamste bezigheid en bron van inkomsten sinds 2002, hoewel ze de afgelopen jaren weer geregeld met Renaissance toerde. Naast Dunford is uiteraard Haslams muziekmaatje, toetsenist en arrangeur Rave Tesar van de partij, verder sinds de reünie bassist David Keyes, drummer Frank Pagano en sinds enkele jaren Jason Hart als tweede toetsenman. In de imposante opening Symphony Of Light wordt Haslam begeleid door toetsen, die niet hadden misstaan op Still Life (1985), vervolgens kerkklokken, synths en akoestische gitaar in een rustig gedeelte waarin vervolgens de instrumentatie wordt uitgebreid met orkestraties, bas en bescheiden slagwerk. Na een mooi instrumentaal intermezzo met bombastische orkestraties en prachtig toetsenspel komt de basismelodie weer terug. De kenmerken van het ‘oude’ Renaissance zijn goed terug te horen. Haslam lijkt hier en daar iets meer te moeten forceren, maar voor iemand van 66 zingt ze nog als een nachtegaal en veel ‘female fronted acts’ zouden groen en geel zien van jaloezie! Waterfall is een heel evenwichtig, subtiel en gedragen stuk met akoestische gitaar, licht toetsenwerk en percussie als begeleiding voor Haslam. De coupletten uit het titelstuk hadden op Dawn Of Ananda (1999) van Haslam kunnen staan; het refrein is een pakkend meezingstuk. Porcelain combineert een vloeiende melodie met mooie samenzang in een midtempo stuk. De dwarsfluit van gastmuzikant Ian Anderson is een fraaie toevoeging op Cry To The World, dat deels klinkt als volksmuziek, maar dan anders door de typische Dunford-overgangen en een krachtig refrein. De diverse instrumentale stukjes zijn van een innemende schoonheid. Dan twee tracks met een duet van Annie en respectievelijk Keyes en gastzanger John Wetton: ‘musical meets symfo meets pop, schitterend! Het hoogtepunt is afsluiter The Mystic And The Muse. Annie trekt alle registers nog maar eens open en de orkestrale geluiden worden gemixt met licht oosterse invloeden waardoor Scheherazade (1975) in beeld komt. Klassiek geïnspireerd pianospel en lastig te zingen zanglijnen stuwen dit nummer naar een bijzonder hoog niveau. Een buitengewoon mooie zwanenzang van Dunford, Haslam en hun geweldige band.