THE GARDEN OF EMOTIONS

Soms mis ik wel eens een album van een gevestigde naam; toetsenist Eloy Fritsch van het Braziliaanse Apocalypse is er zo één. Hij won diverse prijzen en schreef ook een boek over de technologie in de elektronische muziek (EM). The Garden Of Emotions uit 2009 is het negende solalbum van deze begenadigde muzikant. In ruim een uur neemt Fritsch de luisteraar mee door een muzikaal landschap van EM. De veertien stukken doen vooral denken aan Isao Tomita en Vangelis, maar soms ook aan Jean Michel Jarre, zoals het camerageklik van Zoolook in het vijfde deel van het titelstuk en het begin van de muziek in Solar Energy. Het gebruik van de vocoder in deze track herinnert aan Kraftwerk. De koorgeluiden en opera-achtige zang doet dan weer sterk aan Tomita denken. De muziek wordt geregeld afgewisseld door allerhande effecten, vergelijkbaar met sommige geluiden in Eddie Jobsons Theme Of Secrets, maar die lijken niet steeds even relevant te zijn. In de diverse stukken laat Fritsch horen dat hij technisch goed onderlegd is en in staat om echt als een toetsenist te spelen door niet alleen de computers voor de geluiden te laten zorgen. De muziek die de Braziliaan de luisteraars voorschotelt, is van een bovengemiddelde diversiteit: van klassiek tot symfonisch, van new age tot space en soms met verschillende melodielijnen binnen één nummer. Nadeel daarvan is wel dat het album als geheel tamelijk fragmentarisch klinkt al zijn er heel veel prachtige melodieën en geluiden te horen, zoals in het majestueuze, orkestrale Beyond The Mountains. Een door piano gedragen track als Heaven klinkt inderdaad hemels, terwijl in Savage zijn eigen Zuid-Amerikaanse wortels doorklinken. Het toepasselijk geheten Space Station heeft een lekkere shuffle en de laatste track Canyon Of Hope, is een fijngevoelig, subtiel en wat mij betreft hoogstaand stuk muziek. The Garden Of Emotions is een apart album van een doorgewinterde toetsenist!