FRINGE KITCHEN

De Nederlands-Duits-Belgische familie Epe drukt een belangrijk stempel op de muziek van Unwritten Pages, vooral componist, zanger, toetsenist en gitarist Fred Epe vervult een sleutelrol op Fringe Kitchen. Michel Epe zingt mee en speelt eveneens toetsen en gitaar, terwijl Lothar Epe de voornaamste zanger lijkt te zijn. Daarnaast spelen op dit album de zeer geroutineerde drummer John Macaluso (TNT, Ark), gitarist James Cook en bassist Sander Stappers mee. De negen composities bestrijken een aantal stijlen in het prog(metal)genre en ze zijn samen goed voor 54 minuten muziek. De soms toegankelijke, dan weer vrij complexe muziek refereert aan Porcupine Tree, Psychotic Waltz en wellicht ook aan Dead Soul Tribe. De wat blikkerige productie en de voor mijn beleving matige zang doen afbreuk aan de op zich intrigerende composities. Vooral de zwaardere stukken boeten wat aan kwaliteit in door de monotone zang, die meer op toon gesproken is dan dat er echt gezongen wordt. Wasted Land bevat een akoestisch begin, dat na een mooi rustig stukje overgaat in een passage die een brug slaat tussen Once Upon A Time In The West van Ennio Morricone en Grendel van Marillion. Het elektronische begin van Auxiliary Influx staat in scherp contrast met het meer op Dream Theater georiënteerde tweede deel, dat evenwel steeds wordt afgewisseld met melodieuze passages. Delen uit Intoxicating Sweets en Terminal Defect herinneren aan Redemption, al passen de vervormd klinkende gitaargeluiden van de eerstgenoemde track daar weer niet bij. Het op zich vrij rauwe, enigszins door Rush beïnvloede Perfect Incentive bevat ter afwisseling sfeervolle stukjes met ingetogen samenzang, terwijl vlak voor het eind de muziek veel melodieuzer en symfonischer wordt om vervolgens in een stevige climax te eindigen. Cloud Infinite gaat aardig richting jarenzeventigprog met zowel wat meer jazzelementen als psychedelische trekjes. Kaleidemote neigt ook meer naar prog dan naar metal, maar door de productie is het geluid erg vol en niet mooi strak. Fringe Kitchen zit compositorisch knap in elkaar en dus heeft Unwritten Pages potentie genoeg, maar zowel de zang als de productie moet men, wat mij betreft, wat bijschaven.