DAWN OF OBERON

De Noorse band Tusmørke rond de tweelingbroers Benedikt en Kristoffer Momrak bestaat feitelijk al sinds midden jaren negentig, maar de band brengt pas stelselmatig albums uit sinds 2012. Dawn Of Oberon is nummer twaalf, twaalf jaar na hun debuut dus anekdotisch 2 x 666… Bijna alle voorgaande albums werden besproken in iO Pages, maar het voorlaatste album Hesthoven vreemd genoeg niet. Geen van die albums kreeg echter een ovationele ontvangst in dat blad. De broers spelen tal van instrumenten maar Benedikt (Benedictator) voornamelijk de Rickenbacker-bas en Kristoffer (Kriszla) voornamelijk fluit en elektronica, terwijl beide broers de zang voor hun rekening nemen. Drummers en toetsenisten komen en gaan in dit toch wel wat wereldvreemde gezelschap en ook de drummer op Dawn Of Oberon stapte alweer uit de band nog vóór deze release, die geheel in de eigen studio werd opgenomen. Volgens de begeleidende informatie zou je de muziek moeten vergelijken met bands als Van Der Graaf Generator, DGG, King Crimson, Wobbler, Høst en Black Widow, maar naar mijn smaak zijn er veel invloeden van ouderwetse symfo en folk. Ik denk dan eerder aan Jethro Tull en vooral Gryphon, de vroege Canterbury-stijl en misschien een klein beetje Gong. De openingstrack is een epic van ruim zeventien minuten en daar zit alles in wat de traditionele symfo zo aardig maakt: mellotronklanken, een zweverig orgeltje, subtiel drumspel, een bas die meer doet dan simpel begeleiden en uiteraard zang die enigszins in de buurt komt van die van Ian Anderson (Jethro Tull). Een leadgitaar zul je op dit album niet tegenkomen. Een uitgesproken folky track is Midsommernattsdrøm, die tevens in het Noors wordt gezongen. In het instrumentale People View is de hoofdrol voor de toetsen, evenals in de slottrack die ook grotendeels instrumentaal is. Door toetsen gedomineerde, wat oubollige symfo met fluit: wat wil een oude progger nog meer?