AMBIENCE (NL+E)

De informatie over elektronisch musicus Erez Yaary is summier. Bekend is dat deze beoefenaar van elektronische muziek (EM) uit het Midden-Oosten afkomstig is en dat hij in 1986 begonnen is met het maken van EM. Hij is beïnvloed door artiesten als Tangerine Dream (TD), Edgar Froese, Jean-Michel Jarre en Vangelis. Yaary nam een aantal albums op, waarvan Nibiru (2003) zijn voorlaatste was. Het album Ambience bevat zes tracks en duurt ruim 56 minuten. De cd opent met Aero met sequencers, ritmes en een lekkere synthesizerbas. Jammer van die vervormde stemmen, want de muziek - enigszins in de stijl van Future World Orchestra - klinkt best lekker. Atom opent met een elektrische piano, zoals TD dat eind jaren zeventig deed. Dan volgt een uptempo ritme en worden steeds meer sequencers en andere lagen toegevoegd en ook deze opbouw doet erg aan TD denken. Halverwege het nummer komt de meer populaire muziek weer naar boven, zoals bij het reeds genoemde Future World Orchestra of Peru en Nova. Aan het eind hoor je dan weer die mijns inziens overbodige stemgeluiden. Transport bevat bliepjes van telefoon-, trein- en stationgeluiden, waarna een vlotte lichtvoetige sequence, zeurende akkoordjes en een stuwende 'basloop’ leiden tot een Depeche Mode-achtig sfeertje. De stemmen zijn nu nog meer vervormd, maar het eindigt met een prettig melodietje op de synth. De ruim achttien minuten durende titeltrack begint vrij atmosferisch, bijna ambient, maar dan komt toch de bas er weer in en is het ritme bijna swingend, terwijl de melodieën en solo’s met aparte ‘instrumenten’ worden gespeeld. Het tweede deel had ook een nieuw nummer kunnen zijn: rustige klanken op een basis van een kalme sequence met een zweverige vrouwelijke zangstem. Het derde deel bevat weer meer dance-achtige ritmes en doet aan een oriëntaalse Depeche Mode denken. Dat wordt gevolgd door een zweverige passage dat heerlijk ritmisch weg kabbelt. Dit is voor mij het beste stuk van het album. De vijfde track Serenity is een slepend, melodieus stuk met sequences die aan TD doen denken. De synthbas zorgt voor wat meer bombast, terwijl de melodielijnen simpel maar wel mooi zijn. De akoestische gitaar en de kerkklokken geven een extra, maar ook een wat religieuze dimensie aan het geheel. Het slot heet Metropolis dat opent met een echoënde sequence en een typisch oosterse zangstem. Vervolgens meer ritme, licht vervormde stemmen en een passage waarop je lekker kunt meedeinen. Ambience bevat geen moeilijke kost, is misschien te ritmisch voor de dromers onder ons, maar is voor alle anderen zeker een luisterbeurt waard.

ENGLISH:

Apart from the fact that Erez Yaari is a musician from the Middle East and that he started making electronic music (EM) in 1986, there is very little information to be learned about him. However, he is Influenced by artists like Tangerine Dream (TD), Edgar Froese and Vangelis. He has recorded several albums, the most previous one being Nibiru (2003). The new album Ambience contains six tracks with aplaying time of about 56 minutes. The album opener Aero features sequencers, rhythm and a nice synthesizer-bass. The added deformed vocal sounds are a pity, because the music vaguely resembles Future World Orchestra (FWO) and sounds pretty good. Atom begins with an electric piano, sounding quite a lot like TD from the late seventies. This is followed up by a rather up-tempo rhythm and the addition of more and more sequencers and other layers, still very much reminding me of TD. Halfway the track, the more popular sound surfaces again, comparable to the aforementioned FWO or Peru and Nova. At the end, there are more of these redundant voices. Transport contains both telephone bleeps and train (station) sounds, and continues with a light and nimble sequence, whining chords and an engaging bass loop, creating a Depeche Mode-like atmosphere. This time the more heavily deformed vocals are countered by a very pleasant synth melody. The title track is about eighteen minutes long and begins quite atmospherically, almost ambient in nature. Then the bass kicks in again and creates a very lively rhythm, while melodies and solos are played with different ‘instruments’. With its tranquil sounds based on a calm sequence and with its ethereal female vocals, the second part of this track might as well have been the next song on the album. Part three has a dance rhythm again, reminding me of an oriental Depeche Mode. Another calm floating part follows, flowing rhythmically in a delightful way. I find this to be the best track of the album. The fifth track Serenity is a slow-moving melodic piece with sequences that remind me of TD. The synth bass gives it a bombastic edge, the melodies are simple, yet beautiful and some extra - somewhat religious - cachet comes with the addition of an acoustic guitar and church bells. The closing track is called Metropolis. It opens with an echoing sequence and typical Middle Eastern vocals. After a while, more rhythm and slightly deformed voices make this a very accessible track. This fairly uncomplicated music may be a bit too rhythmic for the dreamers among us, but all others should definitely give this one a try.