CD

For most fans of progressive and symphonic rock, The Alan Parsons Project (APP) must have been an enlightened name. The producer of Dark Side Of The Moon by Pink Floyd is a legend in this genre. When after ten studio albums the band seemed to have ended and singer Eric Woolfson decided to try his luck with musicals, it was quiet for about six years. Until 1993, when Alan Parsons came 'out of nowhere' with the release of Try Anyting Once and he began to take his project on the road.

Airbag hails from Norway. The current line-up consists of Asle Tostrup (lead vocals), Bjørn Riis (guitars & vocals), Jørgen Hagen (keyboards), Anders Hovdan (bass) and Joachim Slikker (drums). Identity is their debut album after releasing two EP's. The band played with Pineapple Thief, Riverside and Gazpacho and has an extraordinary liveshow with an extensive use of backdrop films.

Het is al enige jaren geleden dat het meesterbrein van Stratovarius, na een periode met een minder goede gezondheid, gebrouilleerd raakte met de overige bandleden en het management. Gevolg was dat Timo Tolkki besloot zijn eigen weg te gaan. Hij heeft inmiddels diverse albums onder verschillende namen uitgebracht, maar deze heuse metalopera is de meer symfonische en orkestrale variant op het werk van Stratovarius, zijn voormalige geesteskind waarin hij ruim twintig jaar toonaangevend was.

Michael Harris (toetsen, gitaar, zang) en zanger Ted Leonard (Spock’s Beard, Enchant) zijn de centrale figuren in Thought Chamber, een project dat door Harris is begonnen en resulteerde in het debuut Angular Perceptions (2007).

Tarja Turunen heeft vooral als zangeres-frontvrouw van Nightwish een naam opgebouwd en mede dankzij het succes van die band kon haar solocarrière slagen. Nog steeds jammer dat het zo is gelopen, want zowel Tarja als Nightwish had mijns inziens nog hogere ogen kunnen gooien als ze bij elkaar waren gebleven.

Eind 1969 bestond Supersister uit Robert Jan Stips (toetsen, zang), Marco Vrolijk (drums), Ron van Eck (bas) en Sacha van Geest

Het duurde bijna zeven jaar voordat de Amerikaanse gitarist Tony Vinci nieuwe muzikanten had gevonden voor de opnamen van zijn meer progressief georiënteerde opvolger van het titelloze debuut uit 2006. Hij vond in toetsenist Anthony Brown een mede-componist en in Fates Warning-drummer Mark Zonder een absolute topper in het genre. Daarnaast horen we bassist en stickspeler − en wat voor een! − Greg Putnam en de formidabele zanger Andy Engberg.

In het kielzog van de landgenoten van Edenbridge en Visions Of Atlantis brengt het Oostenrijkse gezelschap Serenity, met de charismatische frontman Georg Neuhauser, het vierde album War Of Ages uit in zijn ruim elfjarige bestaan. Neuhausers stem doet me vaak denken aan die van zangeres Alison Moyet. Waren op het vorige album onder anderen ontdekkingsreizigers het onderwerp, dit keer zijn grote heersers de inspiratie voor de teksten geweest.

Wat doe je als je (prog)rock of -metal wilt spelen en je komt uit Syrië? Juist! Emigreren naar een land waar die muziekstijl bekend is. In het geval van gitarist Shant Hagopian werd dat Canada. Als je dan ook nog aardig kunt spelen en je wilt op een zo breed mogelijk front de aandacht op je vestigen, dan huur je een paar klinkende namen in. Zo is bassist Ric Fierabracci een welbekende naam in de jazz(rock) en heeft Virgil Donati zijn sporen in de prog en aanverwante stijlen ruimschoots verdiend.

Wie nu nog durft te beweren dat Rush niet symfonisch is, moet dit album maar eens beluisteren. Met een smaakvolle cover met artwork dat grenst aan plagiaat uit het werk van Roger Dean, speelt het ervaren orkest negen smaakvolle en bombastische arrangementen van het fameuze Canadese trio Geddy Lee, Alex Lifeson en Neil Peart. Het orkest wordt gedirigeerd door niemand minder dan Richard Harvey, een van de grondleggers van Gryphon, de band die een comeback zou maken.