DONE WITH THE COLDNESS

Eerst was er Egdon Heath, toen Antares, in 2009 een samenwerkingsverband met onder anderen de heren Han Uil en Aldo Adema in Seven Day Hunt en nu ligt er een prima schijfje in mijn speler van Adema en Uil, bijgestaan door onder anderen toetsenist Erik Laan (Silhouette) en bassist Marcel Copini (ex-Egdon Heath, ex-Seven Day Hunt). Zij begonnen samen een studioproject en noemden dat TumbleTown. Diverse stijlen komen langs tijdens de overwegend melodieuze symfo, waarbij invloeden van Pink Floyd, de meer psychedelische kant van Porcupine Tree en Spock’s Beard (Won’t Look Back) te herkennen zijn, maar ook namen als Nick Cave en Blackfield komen in beeld tijdens de rustige passages van I Can Feel You. Elf prima composities die vooral instrumentaal erg sterk zijn. Adema heeft een apart, snijdend maar toch warm geluid in zijn gitaarsolo’s. Daarnaast speelt hij uitstekend gewone en fretloze bas. De heren programmeren zó goed dat een drummer van vlees en bloed niet nodig was. Desondanks klinkt het allemaal geweldig en gelukkig voor ‘ons publiek’ vaak ook erg orkestraal. All In The Game heeft een lekkere groove en een vrij bombastisch refrein dat erg mainstream en popachtig is, maar toch goed klinkt. TumbleTown pakt wat steviger uit in de uptempo track One-Liners, terwijl aan het eind van het album de gelijkenis met Nosound en Porcupine Tree opvallend is. Uil zal nooit mijn favoriete zanger worden, maar wat deze twee mannen kwalitatief hebben gepresteerd is zeker de moeite waard. Valt de keuze, zoals hier, op de studio dan zou ik zeggen: dan maar geen liveconcerten, want dit soort projecten van ervaren muzikanten en producers kunnen de concurrentie in dit genre met gemak aan, zeker als Adema en Uil de spanning de volle tijdspanne van rond de 53 minuten weten vast te houden.