MÜNSTERHALLE, Münster, support-act voor STATUS QUO

Toen ik na de zomer van 2009 op het internet naar informatie zocht over de nieuwe band rond Kansas-leden Rich Williams, Billy Greer, Phil Ehart en David Ragsdale plus informatie over de dvd There’s Know Place Like Home, zag ik tot mijn verbazing dat mijn 'helden' een aantal concerten gaf in Duitsland. Verder nergens. Aangezien vanuit Almelo een aantal plaatsen in Duitsland best te berijden is, koos ik voor Münster. Met wat hulp van Frank van Liempd en zijn Duitse collega's Peter Klapproth en Sascha Merkel kreeg ik een fotopas en kon ik samen met een van mijn zonen de band weer live zien na het wat matte optreden op het Arrow Rock Festival in 2008. De aangepaste sporthal was redelijk gevuld met zo'n 1250 liefhebbers, maar lang niet uitverkocht. De meeste bezoekers bleken te komen voor Status Quo... Daar waar ik gehoopt had op een dubbelconcert, bleek Kansas 'slechts' het voorprogramma te zijn...

Tijdens de eerste drie nummers kon ik van zeer nabij goed zien dat zanger-toetsenist Steve Walsh bezig is met een geweldige comeback. Hoewel niet elke gezongen noot even zuiver klonk, was zijn toetsenspel verrassend goed en kwam hij in tegenstelling tot de twee optredens op Arrow Rock Festival in Nederland (2005, 2008) geregeld los van zijn keyboards en toonde zich de geëngageerde frontman van weleer. Sinds violist-zanger Robbie Steinhardt geen deel meer uitmaakt van de band, heeft Billy Greer de tweede stem en de communicatie met het publiek overgenomen. De blikvanger is echter toch violist-zanger David Ragsdale, het jongste lid van de band. Hij bespeelt zijn viool met ongelooflijk gemak en met een ijzingwekkende zuiverheid. Daarnaast pakt hij ook geregeld de gitaar en zingt een derde stem. Niet gebonden aan een microfoon voor het grootste deel van de ruime drie kwartier, bewoog de man zich soepel over het gehele podium dan weer eens bij Greer en dan weer bij Rich Williams of Steve Walsh. Williams bewoog al nooit veel, voornamelijk ook omdat hij ook vaak de op de standaard gemonteerde akoestische gitaar moest hanteren.

Rich is nog steeds een zwaargewicht, maar toch zeker zo'n vijftig kilo lichter dan een paar jaar geleden. Zijn hart waarschuwde hem destijds en heeft hem gedwongen een wat andere levensstijl te gaan volgen en dat heeft tot een goed resultaat geleid. Bescheiden als hij is, staat hij altijd in de schaduw van smaakmakers Walsh en Ragsdale maar hij heeft wel een onmiskenbaar eigen geluid ontwikkeld. Wat klinken zijn gitaar en die viool toch schitterend tezamen! Alle songs die op deze avond werden vertolkt zijn te vinden op de albums Kansas, Song For America, Leftoverture en Point Of Know Return en die staan ook op de dvd. Natuurlijk had ik graag meer gehoord en met name van de albums Masque, Audiovision of Somewhere To Elsewhere, maar ik besef dat voor een publiek dat vooral voor de rechttoe-rechtaan rock van Status Quo komt, is het logisch dat Kansas de meest bekende songs moest spelen. Met het aardige concert dat de routiniers van Status Quo daarna gaven met alle bekende hits, was deze avond meer dan de moeite waard!

ENGLISH:

A few months ago, I was looking for news about the new DVD by Kansas There’s Know Place Like Home and the new band Native Window, when I noticed Kansas would be playing in Europe again. At the time it wasn’t clear to me that they were a support-act for Status Quo, a whole different genre of music. Being a true fan of the band since the early seventies, I wanted to go out and see them live. Since Kansas only would play nine concerts in Europe - all of them in Germany -I chose a suitable date in a venue not too far from my hometown Almelo in the Netherlands, and started to look for a contact address to try and get a photo pass. Through Frank van Liempd I was directed to the German representatives Peter Klapproth and Sascha Merkel and a photo pass was arranged instantly. After a somewhat boring drive, my son and I arrived at the huge venue, a multi-purpose building for events like congresses, shows and sports. Only half the hall was accessible and in the end that half wasn’t even filled, but still approximately an audience of 1250 people were anxiously awaiting what would come. It was only then I realized, the main act would be Status Quo, a bit naïve perhaps, but at first I was disappointed although I don’t dislike this band at all.

Being allowed to be up front for the first three songs, I could see my idols from the US in close-up. A very professional band with a good sound and a singer, more lively and engaged than during the two gigs Kansas did in the Netherlands on the consecutive Arrow Rock Festivals in 2005 and 2008. Although the voice of Steve  Walsh doesn’t have the range it used to have and the fact that not every note was in tune, still the man has one of the best voices in progressive rock music. Playing the keyboards with remarkable ease, he seems to be on top of the game again. After the retirement of Robbie Steinhardt, Billy Greer took over his vocal duties and is the current communicator with the audience. The real front man however, is the youngest band member, namely David Ragsdale. He is a true violin virtuoso and is the only one constantly moving on the stage. Because of his hair hanging over his head one could barely see his eyes but it was perfectly clear: this man doesn’t even need his eyes to play his violin. I didn’t hear one false note. He also proved he was able to play guitar as well, a most welcome addition in the band although I have always been a fan of original line-ups.

Rich Williams never moves around too far from his monitors also because he has to play the acoustic guitar, only to be played from a fixed position of the left side of the stage from the audience’s point of view. After his heart problems he changed his lifestyle, lost at least a hundred pound and looks in good shape these days. He is one of those guitarist who never sought to play as fast as Steve Vai or Yngwie Malmsteen, but still he has managed to create his own distinctive sound. Gosh, I love to hear that guitar and the violin playing together! All songs played in Münster were from the debut album, from Song For America, Leftoverture and Point Of Know Return. All these tracks are featured on the recently released live DVD as well. Personally I would have loved to hear tracks from Masque, Audiovision or Somewhere To Elsewhere but I realize, in front of an audience waiting to hear the rock-'n-roll of Staus Quo, with the emphasis on the first fifteen years, it made sense to perform the best known songs. Unfortunately my favourites Kansas played only just over 45 minutes, but for me it was definitely worth the trip.

Status Quo is still going strong and the band performed their greatest hits with a remarkable enthusiasm. Francis Rossi still plays the audience with a single movement of his hand and his mimics are most enjoyable. Both the voices of Rick Parfitt and Rossi have become slightly less strong, but in the harmonies they sound as good as ever before. The audience went crazy on oldies like Black Veils Of Melancholy and Pictures Of Matchstick Men. On the big screens behind the band there were animations, flashbacks and images related to some of the songs as with In The Army. The whole place was rocking on Sweet Caroline, The Wanderer and Whatever You Want and even my 21-year old son, being a fan of Nickelback, Rhapsody, Edguy and so on, was highly impressed by the cheer joy the band on stage seemed to have as well as by the overall performance, the lights and the massive sound. Indeed Rossi, Parfitt, John Edwards, Andy Bown and drummer Matt Letley, who joined in 2000, were still 'just doin’ it'!

Setlist Kansas: Belexes, Point Of Know Return, Miracles Out Of Nowhere, Dust In The Wind, Song For America, Down The Road, Portrait, He Knew, Carry On Wayward Son.