WHEN WE WERE BEAUTIFUL

De eerste twee albums van de Duitse progmetalband Dante, The Inner Circle (2008) en Saturnine (2010), werden besproken in iO82 en iO96. November Red (2013) werd echter niet gerecenseerd. Bij beluistering van de eerste minuten van het vierde album When We Were Beautiful dropen de invloeden van Dream Theater ten tijde van Images And Words (1992) er meteen van af. Natuurlijk heeft zanger Alexander Göhs een geheel ander stemgeluid dan James LaBrie, maar instrumentaal komt dit kwartet verrassend dicht bij de sfeer op genoemd album. De band moest noodgedwongen een bezettingswijziging ondergaan, omdat medeoprichter Max Berger rond het uitbrengen van November Red kwam te overlijden. Zijn vervanger Julian Kellner is echter een absolute virtuoos op gitaar en bas. In de tweede track Ambitious en de vijfde track Let Me Down probeert Göhs nadrukkelijk de stem van ex-Savatage zanger Zak Stevens te benaderen en dat overduidelijk forceren van zijn stem vind ik minder geslaagd. Zijn normale zangstem is misschien niet erg indrukwekkend in de hogere regionen, maar hij is wel gevarieerd en ligt prettig in het gehoor. Göhs gebruikt zijn eigen stem gelukkig in het merendeel van de nummers. Als we het over invloeden hebben dan horen bands als Savatage en Queensrÿche ook in dat rijtje thuis. De zeven tracks zijn bij elkaar goed voor ruim een uur muziek die weliswaar weinig origineel is, maar wel uitermate knap is gespeeld. De composities zitten goed in elkaar en er gebeurt erg veel. Tal van kleine details, subtiele breaks, tempowisselingen, afijn, alles wat intelligente progmetal te bieden heeft, is op dit album te vinden. Zo is Sad Today een lieflijke ballad en de laatste track Finally is inderdaad een uitstekende finale. Als je je niet stoort aan het feit dat de band ‘erg veel lijkt op’ dan kun je veel genoegen scheppen in het vierde studioalbum van Dante.