THE VOYAGE OF THE CORVUS CORRONE (NL+E)

De mij volstrekt onbekende Nieuw-Zeelandse muzikant Paul McLaney - met dank aan collega René Yedema van iO Pages - verraste als Immram de internationale progwereld niet alleen met The Voyage Of The Corvus Corrone, een bijzonder aardig album, maar ook met een boek ter grootte van een lp met daarin een in ‘fantasystijl’ overvloedig geïllustreerd verhaal als achtergrond voor de cd. De reis begin met zeegeluiden, een scheepshoorn en vervolgens een toetsenmelodietje met morseseinen als achtergrond. Vervolgens gitaargepluk met veel echo dat langzaam overgaat in galm. Een baslijn, wat percussie en effecten volgen in een stijl die sterk erg aan de langzame synthipop uit de jaren tachtig doet denken, doordat de synth een eenvoudige melodie speelt. Aan het eind volgen nog meer toetsen, waarna het melodietje van het begin even terugkeert. Na dit symfonische begin volgt elektronische percussie, een synthbas en muziek in de stijl van bijvoorbeeld Depeche Mode. McLaneys stem lijkt nogal op die van Iva Davies (Icehouse). Dat hij ook aardig gitaar kan spelen, laat hij in het tweede deel horen dat wordt gevolgd door een schitterend stukje muziek dat neigt naar Tangerine Dream met een synth als soloinstrument. In een passage met rustige popmuziek galmen de toetsen erop los en lijkt het alsof de zanger, in combinatie met het wat jengelende gitaargeluid, er bewust of onbewust nét tegenaan zit tijdens de refreinen. De stijl is vergelijkbaar met de melancholieke kant van Icehouse, terwijl Immram het thema in deel twee volledig instrumentaal doortrekt met veel keyboards dat ten slotte overgaat in een prachtig, symfonisch stuk met akoestische gitaar en toetsen. Dan hoor je zeegeluiden, krekeltjes en wat oosters klinkende instrumentatie, waarbij de toetsen langzamerhand de overhand krijgen, ondersteund door strings en een sequencer en afgesloten met effecten van onder meer hinnikende paarden. Als de effecten verstommen, volgt een echoënde gitaar die een met telefoonstem zingende McLaney begeleidt. Daarna volgt een overgang naar een nummer dat qua stijl vergelijkbaar is met bijvoorbeeld Fiction Factory of Depeche Mode. Het laatste deel is een wonderschone orkestrale passage. Pianomuziek volgt op een intermezzo met verschillende geluiden wat overgaat in opnieuw een prima stuk in de stijl van Tangerine Dream en Yanni. Het nummer eindigt met sfeervolle effecten. Het laatste stuk valt onder het kopje elektronische muziek al duwt de zang de muziek weer meer richting synthipop en soms bijna richting Steve Hillage om vervolgens weg te sterven in zoet kabbelende klanktapijten.

The Voyage Of The Corvus Corrone is een zeer aantrekkelijk album dat in verschillende vormen te bestellen is via: www.voyageofthecorvuscorrone.com

ENGLISH:

It hapens not often that there's an album release from New Zealand, especially not one as beautiful as The Voyage Of The Corvus Corrone by Immram. It's a magnificent 64-page, full-colour hardback edition to complement the remastered album. The story is that the album contains music from the seventies, extended from its original length with newly discovered outtakes. A cache of documents from the original recording sessions - thought to be lost - have been restored and expanded upon to create a full immersive experience, so the story goes. This includes new gatefold illustrations for each track, liner notes and lyrics, a full history and appendices. Masterminds behind this whole concept are Paul McLaney (vocals, guitars) and Jeramiah Ross (keyboards), who are responsible for the music and the lyrics. Together with Matt Pitt  they created a collector's item. The atmosphere of the opening track is a bit like The Snow Goose by Camel, but in this case the sounds of the ocean and breakers is complemented by a ship's horn and floating sounds by the keyboards. An echoing guitar joins in and the atmosphere and theme change into a more rhythmic sound with instrumental music comparable to the eighties sound by Orchestral Manoevres In The Dark (OMD). The theme of the first part returns for a short while in the last part of the track. The sound is still very much like easy listening and flowing music in the vein of synthi-pop bands from the eighties, mixed with influences from Tangerine Dream (TD) from the same early eighties era. We now hear the voice of Paul McLaney for the first time, though only very short. A beautiful mellow voice, sounding quite a bit like the voice of Iva Davies (Icehouse). Accompaniment are keyboards and electronic percussion and effects and in the middle a nice guitar solo. A change of tempo and the music begins to sound even more like Tangerine Dream, like instrumental music from Eloy, but also very much like P'Cock's first album, especially because of the sound of the lead synth. Dignity is the third track, gently flowing music by keyboards and guitar and McLaney's vocals. The music builds up nicely with the addition of a synth bass, percussion and more keyboards. Then the guitar takes over the melody and subsequently more sequencing and keyboards. In the last part of the track the music keeps flowing gently, but besides keyboards and effects there's nice acoustic guitar, bringing in some folk elements. The overall sound can be circumscribed as ambient. In Let Us Leave Under The Cover Of Night some oriental influences can be heard, because of the way the glockenspiel samples are used, before the orchestrations are added and a sequencer brings back the sound of P'Cock once more. In the last part the sounds of the ocean, horses and some keyboards can be heard as an introduction to track the title track. The same echoing guitar as in the first song this time with Paul McLaney's vocals. As his voice sounds like a telephone call, the sound changes into his normal voice, keyboards are added and partly the music sounds like Depeche Mode. In the second half of the song you'll hear the echoing sound of McLaney's guitar in the vein of Hank B. Marvin (The Shadows) - yes, that band from the early sixties - followed by nice synthesizers in TD-style. There's ambient music at the end and right into the next track called The Edges Of The Map. The spacey music by one keyboard and environmental sounds is followed by tasteful instrumental electronic music in the vein of Tangerine Dream from the late seventies and early eighties, a melancholic ambient song. Last track is Freedom's Song, also a mellow gently flowing song in the style of electronic music and McLaney's tranquillizing vocals. The book is of an excellent quality with lush illustrations by Matt Pitt and covers, the amazing story of this voyage. The most important for prog fans, however, would be the music. In my opinion Immram is an exquisite melting pot of Tangerine Dream, P'Cock, Icehouse and some of the bands from the age of synthi-pop like OMD and Depeche Mode, while there are some passages reminiscent of Steve Hillage and Eloy.