VICTIMS OF THE MODERN AGE

Acht jaar na zijn prachtige debuut met Star One is Arjen Lucassen terug met een nieuw heavy album. Ditmaal geen space crusaders maar een trip geïnspireerd op een aantal dystopische, post-apocalyptische films zoals A Clockwork Orange. De bezetting is dezelfde als op zijn vorige schijf en ziet er als volgt uit: Russell Allen, Damian Wilson, Dan Swanö en Floor Jansen (zang), Ed Warby (drums), Peter Vink (bas), Joost van den Broek (toetsen) en Gary Wehrkamp (gitaar). Arjen zelf nam alle andere instrumenten voor zijn rekening evenals de productie. Na een symfonische opening gaat de beuk er in met Digital Rain (The Matrix?). Een herkenbaar geluid, aanstekelijke duetten tussen Allen en Wilson, zwaarder gitaarwerk en de drums woester dan ooit. De heren Wehrkamp en Van den Broek werken hun eigen, niet te versmaden duet af. Wat een krachtige stem heeft die Russell Allen toch! Zowel het orgelspel als de melodielijnen In het begin van Earth That Was doen me denken aan het vroegere Uriah Heep, daarna klinkt het gewoon als... Star One! In de titeltrack komen iets meer toetsen voor in een ietwat oosters georiënteerde melodie met een metaluitvoering. In de samenzang horen we alle zangers afwisselend en gezamenlijk, terwijl Allen de hoofdrol krijgt toebedeeld. Ter afwisseling hoor je een melodie die herinnert aan het laatste deel van I Am The Walrus van de legendarische 'fab four'. Het tempo gaat omhoog met een aansprekende gitaarriff - Led Zeppelin's Black Dog meets Kashmere - in Human See, Human Do, waarin Swanö en Wilson elkaar de hegemonie betwisten en Floor Jansen haar achtergrondzang tot in de puntjes heeft verzorgd. En opnieuw hoor je messcherpe solo's van de heren solisten. Door de donkere 'koren' zijn er ook wat 'doom' invloeden. Wilson zingt heel gevoelig in de langzame passages van 24 hours en Allen gebruikt zijn kracht als contrast, gevolgd door een wat somberder stukje vertolkt door Swanö en afwisselend een tweestemmig zingende Floor Jansen. Daarna volgt een prachtige, symfonische passage gedragen door Arjens keyboards met daarin een thema vergelijkbaar met de eerste track. Dit nummer bouwt op naar een bombastisch en orkestraal geheel voordat men terugkeert naar de zangers. Allen en Jansen schitteren in een wat meer popachtige song, waarbij de mede door Wilson gezongen refreinen en de solo's weer behoorlijk heavy zijn. In het voorlaatste deel is de hoofdrol voor Swanö die op een 'Sabbath meets Zeppelinachtige riff' zijn duistere zang laat horen, waarin de refreinen het slot vormen met een abrupt einde van het gitaargeweld. Wilson en Swanö wisselen af in het melodieuze rockstuk It's Alive, She's Alive, We're Alive met heerlijke synth- en orgelsolo's. Ultradonkere gitaarmuren en smaakvolle synthesizers openen de magistrale finale van dit album, gevolgd door minder voor de hand liggende, eigenlijk progressief te noemen melodielijnen, terwijl de zang mij allesbehalve gemakkelijk lijkt. Een majestueus, deels instrumentaal Floydiaans stuk met een hoofdrol voor Arjens gitaren wordt gevolgd door de prachtige zang van Allen. De geweldige climax met mooie samenzang en donkere riffs leidt het einde in dat weer vergelijkbaar is met het begin, waarmee de cirkel rond is van dit bijna tien minuten durende stuk. De extra nummers zijn wat mij betreft verplichte kost, want die bevatten net iets meer progressieve invloeden: ze zijn wat rustiger met wat meer toetsen. Gastvocalist Mike Andersson is te horen in As The Crow Dies, Rodney Blaze in Two Plus Two Equals Five en Arjen zelf zingt in Last Day, eigenlijk een mooie, maar zwaar aangezette popsong met wat steviger intermezzi. Closer To The Stars bevat een schitterende zweverige opening gevolgd door deels meer uptempo stukken, waarin Tony Martin (ex-Black Sabbath) een spectaculaire zangprestatie levert. De laatste track is een aardig arrangement van Knife Edge (ELP) gezongen door Wilson en Allen en tegelijkertijd een ode aan Emerson, Lake & Palmer.

Arjen Anthony Lucassen flikt 't weer: met Victims Of The Modern Age is hij het boegbeeld van de melodieuze hardrock anno 2010 en zonder twijfel Neerlands trots! De multi-instrumentalist is nu vijftig jaar en denk maar niet dat zijn bron met goede ideeën is opgedroogd.