UNDERWORLD

Symphony X viert het ruim twintigjarige bestaan met Underworld, het negende studioalbum. Zoals de titel al doet vermoeden, is het een ‘donker’ conceptalbum met de onderwereld als onderwerp. Zanger Russell Allen ‘moest’ van gitarist Michael Romeo kennelijk veel hoger gaan zingen, maar hij mag dat compenseren met duister, maar gepolijst gebrul waardoor de zang in elk geval zeer gevarieerd te noemen is. Toetsenist Michael Pinnella mag af en toe weerwoord bieden aan de supersnelle loopjes en solo’s van Romeo, maar wie de baas is, is wel duidelijk. Zelfs de virtuoze bassist Michael LePond moet een deel van de tijd gewoon pompen om enigermate structuur in de songs te houden. Dat is belangrijk, omdat de aanwezigheid van vier zeer vingervlugge muzikanten in één band gemakkelijk tot chaotische taferelen kan leiden. Na de sterk op Rhapsody lijkende ouverture compleet met Gregoriaans getinte koorzang, vliegt het geratel van de dubbele basdrums je om de oren. Without You gaat iets meer richting ‘gewone’ rock. De zware orkestraties en de aanwezigheid van melodielijnen maken dit nummer tot een van mijn favoriete tracks. Kiss Of Fire neigt dan weer naar gothicmetal. Ook invloeden van bands als Deep Purple en Black Sabbath zijn waarneembaar, maar het is toch vooral Romeo’s stijl van gitaarspelen die hoogtij viert, een stijl waarmee Yngwie Malmsteen zo bekend is geworden. To Hell And Back is wat symfonischer en minder dicht getimmerd met gitaarloopjes. De elementen uit de klassieke muziek zijn op dit album minder prominent aanwezig, maar wel in het gedragen en rustiger stuk Swan Song, waarin Pinnella piano speelt. De elf composities zijn oerdegelijk en met veel vakmanschap gespeeld; ze vormen een puik werkstuk in de geschiedenis van Symphony X. Het is wellicht niet het beste album van de Amerikanen, maar wel een die veel liefhebbers zullen omarmen.