TVA

Evenals in andere landen heeft zich vermoedelijk ook in Zweden vanaf de jaren negentig een bescheiden wederopleving van progressieve rock voltrokken. Dat wordt onder meer bewezen door Agusa, want Två, het tweede album van krap veertig minuten, telt slechts twee composities die stijltechnisch doen denken aan Colosseum en Amon Düül, maar bij beluistering moest ik ook nadrukkelijk aan het eerste titelloze album van Camel (1973) denken. De vrijwel geheel instrumentale rock wordt vertolkt door bas, drums, percussie, gitaar, orgel, piano en fluit en doet wat oubollig aan. De psychedelische elementen en de invloeden uit de Europese volksmuziek zorgen echter voor een onvergetelijke indruk. Jammer dat zo’n album niet 45 jaar geleden gemaakt is, want dan zou het een topper zijn geweest. Nu is het allemaal niet origineel genoeg om oudere liefhebbers te verrassen. Jongeren daarentegen komen door Agusa wellicht op het spoor van de bands die deze Zweden hebben geïnspireerd. De muziek wordt nergens zweverig, de solisten gaan geen moment over de top en het klassieke symfogeluid zal bij heel wat zestigers, onder wie uw recensent, een heerlijk warm gevoel van herkenning teweegbrengen. De veel gebuikte mineurakkoorden brengen de luisteraars tot vredige overpeinzingen en bieden ruimte voor melancholieke gevoelens. Deze tweede cd van Agusa een opvallende uitgave; zo hoor je ze niet vaak meer!