SUPERCLEANDREAMMACHINE

Het heeft lang geduurd voordat Lady Lake, bestaande uit Fred Rosenkamp (gitaar, bas), Leendert Korstanje (toetsen) en Jan Dubbe (slagwerk), weer iets van zich laat horen. In 1999 werd de met bonustracks verrijkte heruitgave van No Pictures (1977) uitgebracht. Weliswaar waren er tussentijds een aantal live-optredens, maar het lange wachten op nieuw materiaal is nu beloond met Supercleandreammachine. Je kunt bijna een uur genieten van intelligente prog en symfo die de glorietijd van bands als Camel en in iets minder mate Focus doet herleven. De titel is een eerbetoon aan Ad Visser, die ongeveer een kwart eeuw geleden het bij veel symfo- en elektronische muziekliefhebbers populaire radioprogramma Superclean Dreammachine presenteerde, een programma waarin menig nieuw juweeltje werd ontdekt! Deze schijf is volledig instrumentaal, dus ergernis over slechte zang ontbreekt. Gevoelige pianoklanken openen The Untold Want met een sfeer van een rustige Gentle Giant of Eruption van Focus. De vele tempo- en stijlwisselingen, van jazzy tot vrij stevige prog, houden dit nummer continu spannend. Behalve de piano gebruikt Korstanje veelvuldig het orgel en de gitaar vertolkt subtiel, soms rauw, maar meestal vloeiend de melodie. Het drumwerk is origineel en geraffineerd. Af en toe zijn er ook raakvlakken met de Canterbury scene vooral in het wat oudere nummer Doo Dah Damage is de extra baslijn die Rosenkamp speelt goed te horen en dat geeft het nummer nog meer kracht. Ook dit nummer bevat tal van intermezzi en subtiliteiten met een dikke knipoog naar Camel en een werkelijk schitterend Yes-achtig orkestraal einde. Dan weer heerlijke symfo in de stijl van een rustige Focus in Wet Sounds, waarin behalve het 'Thijs van Leer-orgel' ook de Mellotron een mooi aandeel heeft en waarin de variatie in akkoorden en drumaccenten de smaakmakers zijn. Ford Theatre opent ietwat bluesy, maar ook met veel Mellotron en het bevat tevens een passage in de stijl Close To The Edge van Yes. Opnieuw hoor je die meeslepende Mellotron-akoorden in het rustige No One Will Ever Know met rustig gitaarwerk van Rosenkamp. The Chief is een wat pittiger track met een iets ruiger gitaargeluid en een prettige rol voor de Moog. Het laatste nummer Radio Reminiscence is overwegend rustig, elegant en toch boeiend, waarbij de gitaar nog even vlamt en dan subtiel wegebt. De slotakkoorden zijn dezelfde als in het begin.

Aangezien die andere Nederlandse instrumentale band Odyssice een lange stilte laat vallen, vult Supercleandreammachine die lacune grandioos op. Petje af voor dit trio dat de symfoscene verrijkt met een prima album!