SUMMER'S END

Eindelijk is-tie er dan! Summer's End, de opvolger van het veelbelovende debuut When Lust Evokes The Curse (2002) van de Noord-Nederlandse gothicband Autumn is het wachten waard geweest. De band is door de vele liveshows gegroeid, heeft een nieuw platencontract en zal met dit album absoluut scoren. Elf nummers goed voor ruim 56 minuten mooie, maar stevige muziek. De band heeft meer aandacht besteed aan details, songstructuren en daarbij vooral de eigen voorkeuren laten prevaleren. De eigen identiteit krijgt zo meer gestalte; men heeft er niet voor gekozen om het bombastische pad met koor en orkest in te slaan, zoals onder meer Nightwish, Within Temptation, After Forever en Epica dat wel deden. De opening The Coven beukt er direct fors in met stevige riffs en dreigende melodielijnen. Gecombineerd met de krachtige zang van Nienke de Jong en de orkestraties van Menno Terpstra is dit een overtuigend visitekaartje. Van hetzelfde laken een pak is Gospels In The Dusk. Met de hulp van onder anderen Sybe van der Ploeg (ex-De Kast) heeft Autumn een volwassen, voller en sprankelend eigen geluid ontwikkeld. Moddervet wegdreunen in Gallery Of Reality en in Silent Madness, waarin De Jong zowel mierzoet zingt als vol gas geeft, terwijl de fluistergrunts van Meindert Sterk een extra accent geven. Vision Red begint zeer bombastisch met zelfs iets van een koor; het wordt afgewisseld met passages met een slepend, bijna 'meedeinkarakter'. Dit is live waarschijnlijk een topper. Een lief piano-intro vormt het begin van Lifeline, een gevarieerde, stevige maar ook slepende melancholieke track met aan het eind heerlijk gitaarwerk. This Night bevat grunts, wat Keltische invloeden en powermetal, maar dan wel overgoten met een apart sausje omdat Terpstra's orgel op de voorgrond treedt. Een typische Autumn-song is The Green Angel: de piano contrasteert met stevige gitaarriffs, terwijl De Jongs emotionele stem datzelfde doet met de grunts. De pakkende dreun wordt afgewisseld met passages in een langzamer tempo; de band sluit zweverig af. Dit is een fraai voorbeeld van een prima compositie! Whispering Secrets heeft een wat folkachtig begin door het accordeongeluid van de synths; het bevat een langzaam basisritme, maar het gaat geregeld in de versnelling voor een pakkend refrein. De song heeft een opvallend abrupt einde. De titelsong ademt een beetje de sfeer van Anathema en Solar Wake, het wonderschone slotstuk en de enige echte ballad bewijst opnieuw dat Autumn een grote sprong voorwaarts heeft gemaakt. Summer’s End is gewoon een prima plaat!