STRANGER IN THE MIRROR

Het tweede album van Sleepwalker Sun uit Brazilië is al enige tijd uit, maar ik heb nu eindelijk een exemplaar voor een bespreking in huis. Stranger In The Mirror is een lang album dat al direct met de deur in huis valt met een titeltrack van ruim twintig minuten. Ouderwetse symfo met prima toetsenspel op onder meer Mellotron en orgel, wat schelle zang van frontvrouw Giana Araujo en veel variatie, waardoor de luisteraar nadrukkelijk geboeid blijft. De tweede track, genoemd naar de voormalige band van onder anderen de voornaamste componist Luiz Alvim, bevat zowel melodieuze als bijna kakofonische momenten, waarin ik de zang van Araujo niet meer kan waarderen. Wel zitten er aardige synthsolo's in. In de derde track herkennen we de slepende melodieuze muziek van Marillion, maar de toetsen herbergen zo nu en dan wat latin-invloeden. Jorge Mathias bast en zingt op The Waste Land, een vreemde mengeling van latin, jazz en prog. Opnieuw vind ik de zang van onvoldoende kwaliteit en soms zelfs onzuiver. De mooie synthpartijen kunnen deze track niet redden. An Obvious Guest bevat mooie, gevoelige passages maar de refreinen zijn snijdend qua gitaren en zang. De solo's zijn op zich niet slecht, maar het lijkt of ze op de een of andere manier niet goed bij de muziek passen: te snerpend en te rauw. Wel heel aardig is het door Mellotron gedragen eerste deel van de tweede epic A Lonely Land. Hierop zijn de synth- en gitaarsolo's wel beter op elkaar afgestemd en viert de slepende symfo hoogtij. Jammer dat de vibratie van Araujo niet constant is. Dat geeft me het gevoel dat ze wat kunstmatig zingt. De track klinkt halverwege als progmetal; de stevige riffs en veel tromgeroffel leiden het laatste, wat rustiger stukje in. De laatste track Into The Twilight begint heel zweverig met subtiel gitaarwerk en gepolijste zang van Araujo, afgewisseld met wat zwaarmoedige stukjes met dank aan de Mellotron.

Stranger In The Mirrors is een sterk wisselend album, waarin voldoende goede ideeën aanwezig zijn met bij tijd en wijle prachtig toetsenspel. De zang en het gebrek aan een goede producer - dat is namelijk Luiz Alvim zelf - kunnen mij in elk geval niet overtuigen.