STILL

De Zweedse band Wolverine heeft al diverse puike albums afgeleverd in een genre dat te omschrijven valt als sfeervolle, enigszins progressieve metal. Still, de opvolger van Cold Light On Monday werd medio 2005 opgenomen, maar is pas in 2006 uitgebracht, vermoedelijk door de overstap van Earache Records naar Candlelight Records. In de muziek van Wolverine zijn Invloeden herkenbaar van Queenrÿche, Anathema en van het producersduo Oliver Phillips en Christian Moos, beiden van de Duitse band Everon. De muziek bevat soms meer rock in Liar On The Mount en is soms uitermate intiem, zoals in Nothing More. Dat levert een zeer gevarieerd geheel op vooral ook omdat zanger Stefan Zell zijn stem aanpast aan de muziek. In het openingsnummer klinkt hij enigszins als John Payne (Asia), op Sleepy Town neigt zijn stem meer richting Vince Cavanagh (Anathema). Het orgel van Andreas ‘Bagge’ Baglien en de subtiele orkestraties zorgen voor een wat melancholieke basis, terwijl Mikael Zell zijn gitaarspel nadrukkelijk in dienst stelt van de composities en maar af en toe op de voorgrond treedt. Ondanks de diverse personeelswisselingen, waarvan de vervanging van toetsenist Andreas Baglien - reeds acht jaar bij de band en nog wel te horen op Still - door Per Henriksson de meest opvallende is, heeft Wolverine toch iets van een eigen stijl ontwikkeld. Deze constatering en het feit dat naar mijn smaak Still een buitengewoon toegankelijk album is geworden, maakt dat Wolverine zich nestelt in de categorie bands die meer aandacht zouden moeten krijgen. Het wonderschone And She Slowly Dies met zijn prachtige en pakkende refrein is daar een prima voorbeeld van.