SPIRIT

25 jaar na de oprichting komt het Engelse Legend met Spirit, de opvolger van het album Cardinal Points (2011). Vocalist Kerry Parker moest om gezondheidsredenen worden vervangen en toetsenist-bassist Steve Paine mag zich gelukkig prijzen dat hij een ervaren zangeres als Beck Sian kon inlijven. De epische prog voldoet inderdaad geheel aan de karakteristieken: lange nummers en ouderwetse symfonisch-progressieve muziek. Met de stem van Beck Sian heeft Legend een frontvrouw die zowel pop, folk als − zo blijkt nu − prog kan zingen. Zij is een zangeres met lef en een groot bereik. De composities staan bol van de lange instrumentale stukken, maar die zijn in mijn beleving niet bijster interessant. De productie is wollig, de bas niet puntig en de toetsen ontstijgen het gemiddelde niveau niet. Het grootste probleem voor de band lijkt me het gebrek aan een kritische, objectieve luisteraar. De kwalitatief goede zang is vrijwel steeds in meerdere sessies opgenomen en dat is − bewust of onbewust − goed te horen. Op een enkel stukje na klinkt de muziek galmend en volledig dicht geplamuurd met overdubs en koortjes en daardoor werkt het geheel eerder beklemmend dan meeslepend. Crossing Of The Ways bevat een schitterende symfonische ouverture, maar het refrein en het op zich erg aardig soleren van Paul Thomson in de stijl van Steve Rothery (Marillion), is dan weer gebaseerd op drie akkoorden die o zo bekend in de oren klinken. De laatste track bevat een van Gentle Giant afgekeken a cappella zangstuk dat op mij niet solide overkomt, al doet Sian in dit nummer een serieuze poging om een kruising tussen Annie Haslam (Renaissance) en Kate Bush uit te beelden.

Spirit bevat bombastische orkestrale prog die vermoedelijk in Japan beter zal scoren dan op het vasteland van Europa.