SOME KIND OF POETIC DESTRUCTION

Hugo Flores is een bezig baasje. Hij werkte mee aan diverse projecten van anderen en brengt met enige regelmaat albums uit. Some Kind Of Poetic Destruction is de opvolger van Melotronical (iO100). De bezetting van Factory Of Dreams is dezelfde als op genoemd album: Flores met zijn composities, instrumenten en geluiden en zangeres Jessica Letho. Daarnaast wordt het album verrijkt met verschillende gastmusici onder wie zangeres Magali Luyten, violiste Lyris Hung, toetsenist Tadashi Goto en gitarist Chris Brown (Roswell Six), die ook de mastering deed. Het album opent met een vertelling en met prachtige klanken in de stijl van de elektronische muziek. Die passages met teksten in een verteltrant duiken nog een aantal keren op. Vervolgens barst het progmetalgeweld los en volgt er een brij van toetsen en elektronische dubbele basdrums, waardoor het geheel wat blikkerig klinkt en − op de schitterende instrumentale rustiger stukjes na − volledig is dicht getimmerd met orkestrale bombast. Een goede producer en een echte drummer zouden veel verschil maken, want ideeën heeft Flores genoeg. De wat iele, veelal als sopraan gezongen vocalen van Letho zorgen voor een gothic element in de muziek die verder duidelijk geënt is op bands als Dream Theater, Vanden Plas en soms zelfs Ayreon. Qua speelduur is Flores niet zuinig geweest, maar kwantiteit is helaas niet het meest belangrijke element. De geregeld opduikende fraaie stukjes kunnen het geheel niet boven de middelmaat tillen vanwege de al genoemde minpunten.

Talent genoeg dus, maar Hugo Flores zou naar mijn smaak, zeker op het gebied van productie, meer hulp moeten inroepen. Bovendien zou hij selectiever te werk moeten gaan voor wat betreft de keuzes welke muziek hij aan welk medium toevertrouwt.