SKIN AND BONES

Het Duitse kwintet Lyriel vierde vorig jaar alweer het tienjarig jubileum. De van oorsprong folkmetalband zoekt het steeds meer in de popmuziek en de symfonische arrangementen. De sporadische grunts herinneren nog aan de beginperiode van dit gezelschap met als frontvrouw Jessica Thierjung. Haar stem heeft op Skin And Bones wel wat weg van die van Charlotte Wessels (Delain) en Anette Olzon (ex-Nightwish). De cello van Linda Laukamp en de viool van Joon Laukamp zorgen voor de klassiek-symfonische inslag. Maar liefst dertien composities prijken op dit album dat een krap uurtje luisterplezier verschaft. Leuke popliedjes in een symfonisch metalarrangement is een stijl die al meerdere bands hebben opgepikt. Veel Duitse muzikanten zijn immers al jarenlang meesters in het goed kopiëren en verder uitwerken van een stijl. Dit soort bombastische muziek doet het sowieso goed bij onze oosterburen. Het Duitstalige Der Weg is voor mij een bewijs dat Lyriel net zo goed in het Duits verder zou kunnen gaan, want het nummer wordt met veel gevoel vertolkt en doet in geen enkel opzicht onder voor de in het Engels gezongen tracks. Dream Within A Dream begint als een prachtige ballad met een mooie opbouw, maar het verzandt vervolgens in een simpel rocknummer. Een track als Astray had van een album van Blackmore’s Night afkomstig kunnen zijn. Al met al toch een verdienstelijke prestatie van Lyriel, hoewel Skin And Bones enerzijds te weinig originaliteit laat zien en anderzijds voor onze doelgroep te veel metalinvloeden bevat. Een album uit het randgebied dus.