THIS SIDE OF PARADISE

Na de geslaagde demo The Lies Along The Way  (2001) presenteert het Achterkhoekse kwintet Natural Science nu het eerste volwaardige album This Side Of Paradise. Het album bestaat uit tien grotendeels groepscomposities die samen ruim 52 minuten duren. De opening is stevig en als invloed is Dream Theater duidelijk herkenbaar, maar de melodielijnen zijn minder ingewikkeld en de zang van Vincent Wassink vertoont meer overeenkomsten met iemand als David Bowie dan met de gemiddelde progmetalzanger. De vrij zware gitaarriffs worden afgewisseld met veelvuldig gebruik van piano, waardoor ook Savatage als referentie mag worden genoemd. Tegelijkertijd moet ik vaststellen dat de piano- en orgelklanken bijdragen aan een ‘klassiek’ geluid, zeker in het eerste deel van dit album. Op een enkele bescheiden solo na is het toetsenwerk ondersteunend. Zoals bij alle niet van origine Engelstalige zangers, is er sprake van een onmiskenbaar Nederlands accentje bij zanger Wassink, wiens niet overdreven krachtige stem maar net kan opboksen tegen de gitaargeluidsmuren van gitarist Geert Hell en bassist Roy Wassink. Het drumwerk van Ralph Ebbers is wat lichtvoetiger dan dat van Mike Portnoy en het stuurt de band op knappe wijze door alle moeilijke maatsoorten en tempowisselingen. Naar mijn smaak klinken de trommels wat te dun en dat is ook het geval bij de toetsen en de zang, dus de productie had beter of in elk geval anders gekund. Het talent dat zich bij de demo al aandiende, is nog steeds aanwezig, maar toch heb ik het gevoel dat dit This Side Of Paradise de belofte nog niet volledig inlost. Misschien is in het progmetalgenre gewoon te veel keus. Het is een aardige en te waarderen poging, maar Natural Science is toch een maatje kleiner dan bijvoorbeeld Lemur Voice.