SENJUTSU

Senjutsu, het zeventiende studioalbum van het doorgewinterde zestal van Iron Maiden is een feit. De band wordt zo langzamerhand een hardrock en heavy metallegende en men boet nog steeds niet aan kwaliteit in. Met bassist Steve Harris, die ook toetsen speelt en een belangrijk aandeel had in het aanleveren van de songs, krijgt een deel van de muziek van Iron Maiden een symfonisch tintje dat met name in het tweede deel duidelijk aanwezig is. Dat de band al meer dan eens  knipoogde naar het progrockgenre werd al bewezen in stukken op Somewhere In Time (1986), Seventh Son Of A Seventh Son (1988) en ook op het voorlaatste album The Book Of Souls (2015). Maar liefst 82 minuten muziek nam de band al zo’n twee jaar geleden in Frankrijk op verdeeld over twee cd’s of drie lp’s en tien tracks. Senjutsu opent met de titeltrack, waarbij het pakkende refrein wordt afgewisseld met inderdaad wat oosters aandoende coupletten, vooral dankzij het slagwerk van Nicko McBrain. Zanger Bruce Dickinson schuwt de hoge noten niet en is verrassend goed bij stem. Na Senjutsu volgen de twee singles, typische Iron Maiden tracks en herkenbaar door het karakteristieke basspel van Steve Harris. Datzelfde geldt voor Lost In A Lost World dat ruim negen minuten klokt en eveneens voor het ruim zeven minuten durende The Time Machine. In de laatsgenoemde track zitten wel enkele rustige passages en tempowisselingen. Dat zangers hun partijen dubbel inzingen, heb ik nooit begrepen. Ik vind zangstemmen die nét niet gelijk klinken best irritant en deze techniek voegt in mijn beleving niets toe. Deel twee is voor de lezers van deze website wellicht interessanter: vier lange tracks, samen goed voor 42 minuten symfonische rock in Iron Maiden-stijl. Darkest Hour is vergelijkbaar met het beste van Somewhere In Time met heerlijk ondersteunend toetsenwerk. Mooie, slepende muziek met prettige solo’s van de heren gitaristen. Herkenbaar zijn de  invloeden uit de volksmuziek in Death Of The Celts met een wat hees zingende Dickinson. Prachtig hoe Harris moeiteloos de loopjes van de sologitaristen meespeelt. The Parchment begint zacht en macaber om vervolgens wat steviger te worden met toepasselijke invloeden uit de oosterse muziek en veel ruimte voor gitaarsolo’s. Het album eindigt met Hell On Earth, waarbij een enkel eerder gehoord thema terugkeert zij het in een ander jasje. Het bijna akoestische begin gaat over in een wat meer uptempo stuk waarbij de zang van Dickinson wordt begeleid door een sologitaar, hetgeen overigens bij Iron Maiden wel vaker gebeurt. Na een tempowisseling mogen de gitaristen nog eens laten horen wat ze in huis hebben, maar ze worden alweer snel onderbroken door een heel wat mildere passage. In enigszins oosterse stijl wordt het nummer afgesloten met een wegkabbelend muziekje, waarbij de bas van Harris het laatste ‘woord’ heeft. Al met al weer een knap stuk werk en een album dat qua stijl zeker op deze website thuishoort, maar tegelijkertijd toch ook onmiskenbaar Iron Maiden is!