THE ROCK ARTIST'S PROGRESS

Darryl Way (74), de voormalige violist van Curved Air en Darryl Way’s Wolf, blijft verbazen. Op het hier besproken album The Rock Artist’s Progress schreef en speelde hij muziek die geïnspireerd is op en die hoort bij een boek dat werd geschreven door de gepensioneerde freelance muziekjournalist Charles Shorwell. Het verhaal gaat over de gefingeerde Royal College Of Music student Daniel Luckham die zijn opleiding eind jaren zestig afbrak om rockmuzikant te worden. Daniel wordt gevolgd vanaf zijn loopbaan vol uitdagingen, teleurstellingen in de in die tijd beruchte seks, drugs en rock-’n-rollcultuur, tot en met een vergeten album dat decennia later alsnog het levenslicht ziet. Passages in dit boek werden van muziek voorzien door routinier Darryl Way die hierbij wat hulp kreeg van, onder anderen, niemand minder dan Steve Hogarth (Marillion). De koorzang in het begin zet de luisteraar op het verkeerde been, want daarna volgt een mix van voornamelijk poprockmuziek, terwijl in Chaconne veel invloeden uit de klassieke muziek te horen zijn. Hier en daar refereert het gebodene ook aan de popmuziek van eind jaren zestig, zoals in Chelsea Girls. De slottrack Rosemary had ook een hitje uit de beginjaren zestig kunnen zijn. Het door Hogarth gezongen Morpheus klinkt als een rustige track van Marillion. De tien nummers op The Rock Artist’s Progress zijn goed voor ruim drie kwartier muziek, waarbij Way zijn viool in de kast heeft laten staan. Je hoort voornamelijk gitaar en toetsen naast drums en bas. Wie met een wat nasaal lichtvoetig stemgeluid de overige tracks zingt, is onduidelijk. Zonder het boek is dit album naar mijn smaak niet bovenmatig interessant. In muzikaal opzicht ging het album Destinations (2020) veel meer richting progrock!