RITUAL ECHO

Symfo en aanverwante stromingen hebben veel muzikanten aangetrokken vanwege de mogelijkheid om te kunnen experimenteren in het muzikale 'onbekende' en door de eigenschap dat deze muziekvormen de muzikanten niet beperken in hun creativiteit. Er zijn maar weinig bands in deze genres doorgebroken naar het grote publiek; vele hebben hun eigen fanbase, maar de meeste bands zijn na één of meer pogingen uiteindelijk in de vergetelheid geraakt, zoals Janison Edge, Solstice, Illusion en October Project. Ook Legend is zo'n band. Sommige bands hergroeperen zich; andere brengen na ruim een decennium een compilatie, niet eerder uitgebracht materiaal of remasters uit, zoals Solstice. De compilatie Ritual Echo van Legend bevat een aantal remixen en is mogelijk de aankondiging van een hernieuwde samenwerking. Als het aan producer, componist en toetsenist Steve Paine ligt, zal de band in 2010 een nieuw album uitbrengen met dezelfde bezetting als waarmee het tweede album Second Sight (1993) werd opgenomen. Legend speelt een aantrekkelijke mix van klassiek, folk en symfo, maar kan zich qua composities, productie en spelniveau toch niet helemaal meten met de echte profs. Toch heeft Debbie Chapman een aantrekkelijke stem, vooral als zij geen overdreven opera-aspiraties heeft. Daarnaast zorgt Paine voor sfeervol toetsenwerk. De productie neigt soms naar een brij, wat zeker in een track als Dance goed te horen is. Het album bevat ook een drietal nooit eerder uitgebrachte liveopnamen, zoals het prachtige Windsong, waarin Chapman heerlijk zingt en Paine zijn synths onder meer als omfloerste fluiten laat klinken. Paine noemt zelf als referenties Nightwish, Rush, Jethro Tull, Yes, Camel, Renaissance, Steeleye Span en Solstice, maar alleen de dre laatstgenoemde bands komen wat mij betreft serieus als referentie in aanmerking. Naast deze tendentieuze 'best of' is The Chase het tweede livenummer dat bijzonder helder en energiek klinkt. Het is een uptempo track, waarin de diverse instrumentalisten zich aardig kunnen uitleven. Als je The Wild Hunt hoort, dan denk ik dat Francis Lickerish (ex-The Enid) vergelijkbare inspiratiebronnen moet hebben gehad, want qua stijl komt de muziek aardig in de buurt van die van zijn huidige band Secret Green. Het laatste nummer is de titeltrack van het debuut Light In Extension (1991) in een live-uitvoering die eveneens krachtig en energiek over komt. Het wekt bij mij de indruk dat deze band live waarschijnlijk beter is dan in de studio.

Ritual Echo is een bijzonder aardig album dat de aandacht terecht vestigt op een wat vergeten band uit de top van de tweede garnituur symfonische bands met frontvrouw.