REACHING PLACES HIGH ABOVE

Bijzonder verrassend; dat is toch wel het minste wat ik kan zeggen van Reaching Places High Above, het ruim drie kwartier durende debuutalbum van het Slowaakse kwintet Persona Grata. De compositorisch en technisch hoogstaande muziek kenmerkt zich door veel invloeden. In de openingstrack Ace zijn dat vooral Dream Theater, Focus en Jethro Tull; in de tweede instrumentale track Istanbul, gaat de muziek meer de rustige kant op met veel oosterse invloeden. Datzelfde geldt in mindere mate voor Orient Express, dat naast wat oosterse sferen vooral bol staat van de supersnelle loopjes en onnavolgbare instrumentale hoogstandjes. Venice is net als de vorige twee instrumentaal, maar het betreft nu een klassiek stukje gespeeld met het geluid van een klavecimbel. De laatste track I Am You is een nummer van ruim veertien minuten dat mooi en rustig begint, waarna gedragen passages worden afgewisseld met stukken onvervalste progmetal gecombineerd met symfonische klanken waarin de piano een voorname plaats inneemt. Hoewel slechts in twee nummers wordt gezongen kan zanger-gitarist Martin Stavrovskỳ zijn stem breed inzetten, waardoor hij in mijn beleving direct tot de bovengemiddelde zangers behoort. De synths van toetsenist Adam Kuruc – inmiddels vervangen door Matej Miklos – doen ook uitstekend mee en zijn inbreng laat de muziek variëren van klassiek georiënteerd tot Symphony X-achtige progmetal. Qua diversiteit, durf en contrasten kun je zeker ook aan Leprous denken. Wat Persona Grata in huis heeft, is beslist niet mis en dit debuut smaakt naar meer.

Reaching Places High Above brengt de luisteraar inderdaad in hogere sferen: deze heren zijn wat mij betreft beslist geen ‘persona non grata’. Ik vermoed dat zij ons in de toekomst zullen verblijden met iets nóg mooiers.