PAN: AN URBAN PASTORAL

Geïnspireerd door de Griekse mythologie schreef Kelly Fletcher de teksten voor Pan: An Urban Pastoral, een conceptalbum van Persephone's Dream, het vijfde album van de band in zijn ongeveer vijftienjarig bestaan. De albums zijn steeds intrigerend en onvoorspelbaar, mede doordat de band steeds van zanger wisselt. Dit keer is dat Ashley Peer en alleen Rowen Poole en John Tallent zijn nog over van de eerste formatie. Na wat 'vinylgekras' en gesproken teksten volgt een fabelachtig instrumentaal nummer met goed toetsenspel van Jim Waugaman, waarin prachtige symfo en wat meer jazzy stukjes elkaar opvolgen. Sommige fragmenten doen mij aan Minimum Vital denken. Voort gaat het met wat straatgeluiden en een hoog en zoet zingende Ashley Peer op een dromerige melodie. Met een kort ambient instrumentaal stukje gaat het album verder met Sidewalk Soliloqui met zanglijnen die vermoedelijk worden gezongen door Waugaman en die wat tegendraads klinken. Vervolgens hoor je wat korte symfonische stukjes en wat percussie waarna Maenads, Melody And Meter wordt ingezet met een lekker loopje van gitaar, drums, bas en later orgel dat ook later nog zal opduiken. De zang van Peer is hier vrij schel, weliswaar knap, maar naar mijn smaak niet erg melodieus. Het einde klinkt weer prachtig symfonisch in de stijl van Camels Snow Goose. Dan opnieuw een mooie melodie dit keer met mannelijke zang die nog nét niet vals klinkt, gevolgd door het voornoemd thema van gitaar, bas, orgel en slagwerk afgewisseld met gevoelige symfo. Een vrolijk stukje met een knipoog naar Gentle Giant gaat over in een zweverig, wat oosters aandoend instrumentaal gedeelte. Dat wordt gevolgd door een stukje klassieke prog dat overgaat in het wat steviger en progachtige The Temptation Of Icarus, waarin fragmenten herinneren aan de eerste incarnatie van Renaissance. Selene Rising doet denken aan AD, de band van Kerry Livgren (ex-Kansas). De eerste epic heet The Tears Of Silence en is een ode aan Mike Oldfield, waarna een pakkend en melodieus refrein volgt, afgewisseld door mooie instrumentale fragmenten en prachtig gezongen passages. De tweede epic heet Erato's Pulse. Het bevat een lekker zeurende synthesizer en later een thema dat wat aan een symfoversie van het uitgesponnen Eight Miles High (The Byrds) doet denken. Al even 'groovy' is het baswerk in de laatste track, goed voor bijna negen minuten intelligente symfo waarin de luisteraar tussen diverse stijlen heen en weer geslingerd wordt.

Pan: An Urban Pastoral is geen gemakkelijke plaat en zonder die - voor mijn oren - wat minder melodieuze stukjes had het album nog beter gescoord. Deze avontuurlijke, niet alledaagse prog zeker een luisterbeurt waard.