ONE OF THE MANY

De Canadees Rick Miller is al actief in de muziek sinds midden jaren tachtig, eerst in het elektronische muziekgenre, maar de laatste twee decennia met name in het genre progressieve rock. One Of The Many is welgeteld zijn achttiende album dat hij als multi-instrumentalist uitbrengt. Zijn inspiratiebronnen zijn Steve Hackett, The Moody Blues en Pink Floyd en die zijn zeker terug te horen in zijn muziek: de melodieuze popinvloeden van The Moody Blues, het dromerige element van Pink Floyd en de licht overheersende rol van de gitaar van Steve Hackett. De acht stukken op One Of The Many zijn samen goed voor 54 minuten, meest wat dromerige, melancholieke en bij tijden wat sombere muziek. Miller doet vrijwel alles zelf inclusief de zang; hij kreeg wel wat hulp van collegamuzikanten op cello, viool, gitaar en drums. Surfend op internet kom je beoordelingen tegen van zijn albums en die scoren allemaal ruim in de 3 van de 5, dus een 7½ en dat is precies wat ik ook van dit album vind. Op een wat vreemd stukje in de openingstrack na is de muziek vloeiend, gepolijst, vriendelijk maar ook ietwat droevig doordat Miller vaak mineurakkoorden gebruikt. Zijn zang is solide, stoort allerminst maar is nogal doorsnee waardoor ze niet echt blijft hangen. Time Goes On had een nummer van The Byrds kunnen zijn in een modern jasje. Echt briljante solo’s, flitsende stijl- of tempoveranderingen ontbreken nagenoeg geheel, behalve dan wat verrassende elementen in The Lost Years. Toetsen spelen een bescheiden rol en worden veelal als opvulling en voor orkestraties toegepast. De symfonische muziek is als genre anno 2024 al ruim vijftig jaar oud en dat betekent dat het steeds moeilijker wordt om met nieuwe, aansprekende melodieën te komen. Om die reden is One Of The Many opnieuw gedoemd om slechts naar een relatief klein deel van het progpubliek zijn weg te vinden. De muziek is zeer verzorgd, kwalitatief ruim voldoende, maar de totaalscore is wat mij betreft opnieuw een ruime 7½.