ODDITY

Het internet is vandaag de dag een vreemd en allesoverheersend medium. Zo kreeg ik volkomen onverwacht het verzoek van multi-instrumentalist Franck Carducci om zijn debuutalbum te bespreken. De vermoedelijk uit Italië afkomstige muzikant woont thans in Amsterdam en kreeg na een optreden als support-act voor Steve Hackett het advies om een soloalbum op te nemen. Carducci is in vele stijlen thuis en bespeelt toetsen, bas en gitaar, maar hij kan ook drummen en neemt bovendien het grootste deel van de zang voor zijn rekening. Op dit album laat hij het drumwerk over aan geschoolde gastmuzikanten en daarnaast spelen ook enkele andere muzikanten mee, zoals Richard Vecchi (orgel), John Hackett (jawel!, fluit), terwijl hij bij de compositie The Quind hulp kreeg van Nicolas Gauthier. De prettige stem heeft een onmiskenbaar accent, is niet geschoold en is ook geen een stem uit duizenden, maar door de veelvuldige samenzang stoort dat absoluut niet. De eerste twee tracks, goed voor zo'n 25 minuten genieten, staan bol van de Genesis-invloeden uit de jaren zeventig: de heren hadden het zelf niet beter kunnen doen en de tijden van de eerste albums herleven in volle glorie. Dan volgt een voor mijn gevoel 'folk meets country' niemendalletje met op het eind een knipoogje naar Yes. In Alice's Eerie Dream opent Carducci met het gitaargeluid van Chuck Berry, gevolgd door een interessante mix van prog, blues en funk. In de track The Last Oddity druipt de kwaliteit en de invloed van het oude Genesis er gelukkig weer vanaf en laat Carducci horen dat hij over indrukwekkende compositorische kwaliteiten beschikt. Net als tijdens de eerste nummers zijn er diverse tempowisselingen en sfeerrijke passages met nostalgische klanken van de verschillende toetseninstrumenten. In het tweede deel doet de muziek me meer denken aan Get Ready van Rare Earth. Het album bevat twee bonustracks: de eerste is wat mij betreft een overbodige cover van The Carpet Crawlers (Genesis); de tweede is een radio-edit van Alice's Eerie Dream.

Oddity is een interessant album, waarop de talenten van Franck Carducci ontegenzeggelijk voor het voetlicht komen. Waar hij de mosterd vandaan haalt, is evident maar het halfuur op Genesis geïnspireerde muziek is zonder meer van een uitzonderlijk niveau. In deze stijl mag Carducci best meer muziek uit brengen!