THE OCEAN AT THE END

Na een stilte van tien jaar voor wat betreft origineel materiaal, is er nu weer leven in de brouwerij van het Canadese trio The Tea Party dat bestaat uit Jeff Martin (zang, gitaar), Stuart Chatwood (bas, toetsen) en Jeff Burrows (drums, percussie). Door een aantal sessies in Windsor, Canada en geïnspireerd door het toeren in Australië werd in dat land de basis gelegd voor de twaalf composities op The Ocean At The End. De markante stem van Martin is het handelsmerk van The Tea Party, maar de gewiekste fusie van elementen uit blues, rock, folk en country is een bijzondere en daardoor zeker progressief te noemen. De cd opent met een opzwepend stukje muziek dat L.o.C werd gedoopt. De single The Black Sea en ook Brazil hadden Rush-nummers kunnen zijn, ware het niet dat Martins stem zo ongeveer het tegenovergestelde is van Geddy Lees stem. Cypher klinkt wat gedateerd, maar de wat oriëntaalse invloeden à la Kashmir (Led Zeppelin) maken er toch weer een aparte track van. The Maker is een rustig popliedje gevolgd door The Black Sea, een nummer met slepende coupletten en rockachtige stukjes die qua stijl meer bij het al genoemde Led Zeppelin passen. The 11th Hour is een stuk dat de fameuze band The Doors anno nu had kunnen opnemen. Submission en Water’s On Fire is weer op en top The Tea Party met een mooie synth in Submission en verder midtempomuziek, wat leuke effecten en pakkende refreinen. De slidegitaar, mondharmonica en rock-‘n-roll vieren hoogtij in Cass Corridor, terwijl het titelnummer het echte klapstuk is. Qua stijl is het een rustige Led Zeppelin-track, maar de stevige solo van Martin laat horen dat de man ook aardig met dat instrument overweg kan. Een ambient stukje met zweverige klanken sluit de imposante wedergeboorte van het trio af. The Ocean At The End is een verademing in het geweld van de hedendaagse muziek waarin dreunende ritmes en heftige gitaarmuren de boventoon voeren.