MOLECULAR HEINOSITY (NL+E)

Toetsenist Derek Sherinian (ex-Dream Theater) is een bezig baasje. Onder de artiesten met wie hij samenwerkte, vinden we namen als Alice Cooper, Billy Idol en onze ‘eigen’ Arjen Lucassen. Hoewel hij betrokken is bij tal van projecten en druk in de weer is met het mixen van albums van anderen is hij toch in staat om met grote regelmaat nieuwe albums af te leveren. Dat doet hij onder meer met zijn progfusion band Planet X. Molecular Heinosity is echter het zesde album onder zijn eigen naam dat hij ook zelf produceerde. Het album valt direct met de deur in huis, want als je bij Antarctica muziek verwacht waarvan je onderkoeld raakt, dan heb je het mis. Het is meteen alle remmen los met stevig werk met snijdende duels tussen Sherinians toetsen en Zakk Wylde’s gitaar in een stijl die erg dicht tegen die van zijn Planet X albums aan leunt: veel fusion- en jazzrockinvloeden met hier en daar een vleugje UK. De tweede track Ascension is een prachtig symfonisch nummer dat eenzelfde sfeer heeft als UK's In The Dead Of Night. Wederom in de stijl van een moderne variant op UK is Primal Eleven, waarin melodie en muzikaal vakmanschap hand in hand gaan. Dit nummer bevat ook een prachtig, bijna bluesachtig tussenstukje, wat het naar mijn smaak veruit tot de meest progressieve track maakt. Meer metal-georiënteerd is Wings Of Insanity, waarin het drumgeluid erg prominent gemixt is, terwijl juist hier het 'betere' slagerswerk wordt geëtaleerd. Dit in tegenstelling tot andere tracks met mooier en subtieler drumwerk. Ook het gitaar- en toetsenwerk gaat hier te veel over de top naar mijn beleving. Frozen By Fire is eigenlijk van hetzelfde laken een pak: snelheid lijkt belangrijker dan mooi, gevoelig en melodieus. In schril contrast met deze wat meer doorsneenummers is Lone Spaniard waarin Sherinian laat horen dat hij op de piano ook heel subtiel en met gevoel kan spelen. Jammer dat de gitaar tekeer gaat alsof het om het afsluitende geweld van een hardrockshow gaat. Het materiaal is eigenlijk vergelijkbaar met dat van Yngwie Malmsteen: steeds maar weer te veel noten per seconde willen spelen. Een donkere bijna Pink Floyd-achtige sequence opent Molecular Intro, totdat (Wylde's?) gitaar de boventoon gaat voeren, de band overschakelt naar een hogere versnelling en je een aardige mix krijgt voorgeschoteld van prog, fusion en metal. De enige zangstem komt van Zakk Wylde en gelukkig alleen maar tijdens het laatste nummer. Hij heeft een wat zeurderige stem die mij niet erg ligt. De muziek houdt het midden tussen (hard)rock en blues met daar tussendoor een onnavolgbaar stukje speedmetal. Met mensen als Zakk Wylde, Virgil Donati (drums) en Tony Franklin (bas), heeft Sherinian opnieuw een uitgelezen gezelschap om zich heen verzameld. Als gast treffen we ook nog Brian Tichy (Foreigner) aan.

Molecular Heinosity is wat minder gevarieerd dan zijn bijzonder sterke album Mythology en eigenlijk meer een herhaling van zetten uit vorig werk. De nadruk ligt ook te veel op het etaleren van indrukwekkende vingervlugheid op gitaar en toetsen. Sherinian is een uitstekende muzikant, maar met dit album van nog geen veertig minuten zal hij geen legendarische status verwerven.

ENGELS:

Molecular Heinosity is the sixth album by Derek Sherinian under his own name. Of course we all know about his activities collaborating with celebrities as Alice Cooper, Billy Idol and Ayreon. We most certainly know him from his keyboard wizardry with Dream Theater and all prog and fusion fans will undoubtedly know of his band Planet X. In the opening track Antarctica do not have fear of freezing caused by chilling music, because virtually immediately all hell breaks loose and numerous smashing and aggressive duets between guitar and keyboard are presented. The style is pretty much like Planet X, so a lot of fusion and jazzrock influences and touches of UK here and there. Ascension is a beautiful symphonic piece, the atmosphere reminds me of UK’s In The Dead Of NIght. Definitely more UK, but in a more modern way is Primal Eleven, a nice and outstanding piece of music with a lot of craftsmanship and a very tasteful slow almost bluesy interlude. By far the best and also the most progressive track. Zakk Wylde (guitar) and Virgil Donati (drums) are amongst the core players, and we also have Tony Franklin on bass. Another guest musician is Brian Tichy (Foreigner). Wings Of Insanity is a more straightforward metal track and I must state that I’m not fond of the way the drums have been mixed: too 'butcher-like' and the roaring keyboards and guitars are too much over the top for my taste. As far as the drums and the ‘over the top’ dueling are concerned, I have the same criticism on Frozen By Fire on which the astonishing speed seems more important than the melody. A lot of feel and subtlety, however, by Sherinian in the slow Lone Spaniard, but I think it’s a pity that the guitar is soloing as if it were the end of an encore in a hard rock show: the same ‘mistake’, in my opinion, that Yngwie Malmsteen often makes in his slower tracks, playing just too many notes per second. A dark, Pink Floyd-like sequence opens Molecular Intro until the guitar takes over and the music shifts into a higher gear in the title track: metal meets rock meets prog meets fusion. Zakk Wylde is the only vocalist on this album and - fortunately- only on the last track  So Far Gone. He hasn't got a pleasant voice to my ears, sounding a bit like Ozzy Osbourne on one of his inferior days. It’s a bit of blues meets hard rock and in between a nice piece of dazzling speed metal.

In conclusion Molecular Heinosity is an album by an outstanding musician and more than qualified guests but Sherinian seems to be repeating a little too much from what he has done in the past and it’s too much a mere showcase of Wylde’s and Sherinian’s abilities to play loads of finger breaking solos. The total length of the album being less than forty minutes, is no compensation, whatsoever. Almost forgot to mention that Sherinian produced the album himself.