FROM MIDDLE TO EAST

Binnen een vrij kort tijdsbestek na Songs From Seas And Oceans levert de Nederlandse multi-instrumentalist Sebas Honing met From Middle To East zijn tweede album af. Het betreft een muzikale reis van Turkije via India naar Indonesië. Honing heeft de traditionele muziek van die landen geïncorporeerd in zijn eigen stijl, die gekenmerkt wordt door melodieuze, stevige progressieve rockmuziek. Met als enige hulp de stem van zijn eega Petra, deed hij verder alles zelf. Dat is op zich al een indrukwekkende prestatie gezien de hoeveelheid toetsen, bas, gitaren, percussie en slagwerk op dit album. Juist die oriëntaalse invloeden geven dit album extra cachet. Ik ben niet bijster onder de indruk van Honings stem, hoewel de samenzang keurig en verzorgd klinkt. De melodieën zijn aansprekend en ook muzikaal valt er veel te genieten. De instrumentale stukken getuigen van inventiviteit, vakmanschap en lef. De instrumentale progmetal van zeer hoog niveau in Escape From Arabia wordt gevolgd door Ode To The Sun, een deels akoestisch klinkend stuk, waarvan een deel mogelijk geïnspireerd is door het nummer Within You, Without You van wijlen George Harrison (The Beatles). Het tweede deel bevat meerstemmige zang en sterk gitaarspel. Ramanyana had een langzaam nummer van Arjen Lucassen kunnen zijn als die zijn gitaar had laten zwiepen op oosters getinte melodieën. Het eindschot Perang Poepoetan bestaat uit vijf delen en handelt over een hindoeïstisch ritueel waarin een verslagen vorst verkiest om zich, geheel gekleed in het wit, samen met zijn familie op de naderende vijand te storten. Invloeden van bands als Enchant zijn ook te horen, terwijl Petra een meer dan uitstekende bijdrage levert als zangeres. Het tweede deel is in dezelfde stijl als Ode To The Sun en staat in schril contrast met het stevige uptempo vertolkte derde deel, waarbij krachtige gitaren en een sequencer te horen zijn. Flitsende solo’s maken dit deel tot een ware smulpartij. Deel vier wordt gedragen door akoestische gitaren en Petra’s zoetgevooisde stem; het is een vrolijk deuntje met af en toe daarin wat ambient stukjes verweven. Het laatste deel is een symfonisch rockstuk met AOR-karakteristieken. De vertrouwde synth is goed te horen over de vette gitaarriffs.

Smaken verschillen, maar als Sebas Honing een goede zanger had weten te strikken, had dit album waarschijnlijk het predicaat ‘vette krent’ in iO Pages gekregen.