MESSAGES FROM AFAR: SECOND NATURE & THE WORKING TAPES, oude opnamen

De vanuit Polen opererende Oekraïner Antony Kalugin lijkt qua albumproductie veel op Steven Wilson. De man brengt met enige regelmaat albums uit onder zijn eigen naam, als Sunchild en als Karfagen, wellicht zijn bekendste band. In nog geen twintig jaar bracht Kalugin meer dan 25 albums uit en ook dit jaar wordt de liefhebber overladen met nieuwe albums. Als gevolg daarvan is zijn muziek niet altijd even origineel en hoogstaand en ben ik soms geneigd te denken ‘less is more’. Dat zou het niveau mogelijk ten goede komen. Dat gezegd hebbende moet ik wel stellen dat het album Second Nature er best mag zijn. Het album bevat inclusief de bonustracks een klein uur grotendeels instrumentale muziek die zeer melodieus en smaakvol gearrangeerd is. Er is een gastrolletje voor de saxofoon, voor zowel akoestische als elektrische gitaren en uiteraard bas, drums en veel toetsen. Een track als Bond Of Love gaat sterk richting Camel ten tijde van Raindances. Daarnaast zijn de invloeden van grote namen als Genesis van de jaren zeventig en Marillion van de jaren tachtig duidelijk herkenbaar. Daybreak bevat wat jazzinvloeden en gaat af en toe ook richting Canterbury. In Bright Little Star zingt Colin Bass (Camel) als gastvocalist en daarmee wordt opnieuw de invloed van de grootmacht Camel bevestigd. In de heerlijke epic Searching For Mr. Kite gaat de instrumentale muziek soms de wat stevigere kant op, maar de geest van Camel tijdens Moonmadness waart opnieuw nadrukkelijk rond.

Het tegelijkertijd in gelimiteerde oplage uitgebrachte album The Working Tapes bevat een allegaartje. Het bevat iets oudere composities en alternatieve dan wel verkorte  uitvoeringen van reeds opgenomen nummers. Het album klokt inclusief de bonustracks ruim een uur. Het is echter een coherent geheel en had prima als een op zichzelf staand album op de markt gebracht kunnen worden. De vele prachtig momenten worden in mijn beleving echter wat overschaduwd, omdat er weinig van blijft hangen. Dat was althans bij mij het geval. Desalniettemin is dit allegaartje aangenaam om naar te luisteren, maar de muziek gaat het ene oor in en het andere uit. Toch blijft al hetgeen Kalugin aan het vinyl of het zilveren schijfje heeft toevertrouwd de moeite waard.  Muziekliefhebbers die niet bekend zijn met de symfo uit de jaren zeventig en tachtig, zullen deze sfeerrijke en vloeiende melodieuze muziek absoluut kunnen waarderen.