A-MAZE

Nederland heeft er met Silhouette weer een nieuwe symfonische rockband bij! Vier heren uit Utrecht een omstreken hebben binnen een jaar in eigen beheer een album opgenomen met daarop negen stukken. Gitarist-zanger Brian de Graeve nam er vier voor zijn rekening, toetsenist-zanger Erik Laan twee en drummer-zanger Jos Uffing - die tevens akoestische gitaar speelt - drie. De melodieuze symfo is overduidelijk geënt op het rustiger werk van progbands als Genesis, IQ, Marillion en Pink Floyd. Hoewel de zang door meerdere bandleden wordt verzorgd, mis ik een zanger die mij enthousiast uit mijn stoel laat springen, zoals helaas vaak het geval is bij symfo en prog. Storend is de zang, die dan weer op Fish lijkt en soms op een wat hese Nick Barrett (Pendragon), gelukkig nergens. Ondanks de vele tempowisselingen zijn de meeste stukken slepend en er wordt nergens echt virtuoos gemusiceerd. Het geheel klinkt echter verzorgd, mooi en harmonieus, en ik zou zeggen: bijna iets te lief. De favoriete bands worden nadrukkelijk geëerd; zo heeft het refrein van Reunion wel wat van Kayleigh (Marillion) weg, is Long Distance een knipoog naar Pink Floyd en klinkt zowel het openingsnummer Ocean Of Life en The Lie naar Genesis ten tijde van And Then There Were Three (1978). Mijn indruk is dat er nogal wat gelijkenis bestaat met een band als Mangrove al is die band in mij ogen wel een stuk verder. De composities zijn aardig gevarieerd, maar missen niet alleen die ‘gouden stem’, maar ook net dat beetje extra om boven modaal uit te stijgen, zoals in een relatief simpel nummer als Betray Me goed te horen is. In de langere nummers, waarvan Seize The Night mijn favoriet is, laten de heren horen dat de band wel degelijk potentie heeft. Een aardig debuut dat er - zeker voor een eigenbeheeropname - verbazingwekkend goed uitziet.