MANDRAKE

Het Duitse kwintet Edguy is een van de vele bands die zich bewegen in het melodieuze metalgenre. De muziek van de band is beïnvloed door vooral Helloween, maar ook door Freedom Child, Stratovarius, Savatage en bovendien vind je op Mandrake invloeden uit het AOR-genre. Mandrake betekent mandragora, een middel waaraan medische krachten worden toegeschreven en het benadrukt het bovennatuurlijke en mysterieuze aspect als inspiratiebron voor deze cd. Het album opent geweldig met fraaie overgangen, functionele toetsentapijten op de achtergrond en een pakkend, meerstemmig gezongen refrein. Dat belooft veel voor de rest van deze cd met een speelduur van ruim 64 minuten. Helaas wordt die belofte slechts deels ingelost. De elf tracks - in lengte variërend van ruim vier tot bijna elf minuten - missen naar mijn smaak dat virtuoze en originele om duidelijk het ruime aanbod in het genre te kunnen ontstijgen. Het basspel is weliswaar zeer stuwend, maar ook nogal sober. Tobias Sammett zingt goed en vrijwel accentloos, maar vaak erg hoog en geforceerd. De toetsen hebben over het algemeen een inleidende en ondersteunende rol op deze door gitaarriffs gedomineerde plaat. Zoals te verwachten, boeit het langste nummer The Pharaoh bovengemiddeld vanwege de symfonische orkestraties en de dreigende tussenpassage. Net als op de overige tracks is er sprake van aansprekende meezingrefreinen, aardige tempowisselingen en geregeld gebruik van dubbele basdrums. Dat laatste is echter niet storend. Mandrake is een redelijk geproduceerde cd in het melodieuze metalgenre; geen hoogvlieger, maar zeker interessant voor de liefhebbers.