THE MAGICIAN'S BIRTHDAY (1972), heruitgave

De progressieve hardrockgroep Uriah Heep belandde na de toetreding van bassist Gary Thain en drummer Lee Kerslake creatief op een hoogtepunt. Dat kwam onder meer tot uiting doordat de band maar liefst twee albums binnen een jaar uitbracht, want naast The Magician’s Birthday kwam ook Demons And Wizards in 1972 uit. Bezien vanuit het oogpunt van het progressieve rockgenre, werden de albums daarna minder interessant. Natuurlijk spreekt de prachtige Roger Dean-hoes erg tot de verbeelding en die markeert ook in dat opzicht het einde van een periode, waarbij de relatie met progrock goeddeels tot een einde kwam. De verslavingsproblemen begonnen hun tol te eisen en hoewel er nog twee albums in de klassieke bezetting van David Byron (zang), Ken Hensley (toetsen), Mick Box (gitaar), Kerslake en Thain zouden verschijnen, tekende het verval en de naderende bezettingswisselingen zich al af. Tijdens een tournee met Three Dog Night in 1971 had Hensley kennis gemaakt met cocaïne, waaraan hij tegen wil en dank langzamerhand verslaafd raakte. Gerry Bron, de labelmanager van Bronze Records, oefende na het succes van Demons And Wizards veel druk op de band uit om in korte tijd nog een album op te nemen. Mede door deze ongewenste druk op de bandleden is The Magician’s Birthday in mijn beleving een minder consistent album. De juweeltjes op dit album zijn de klassieker Sunrise, een track die tot op de dag van vandaag tijdens vrijwel elke show wordt gespeeld en de enigszins op Easy Livin’ gelijkende single Spider Woman met het karakteristieke slidegitaarspel van Hensley. Ook Echoes In The Dark verdient een speciale vermelding. De muziek is ietwat psychedelisch en met veel gevoel gezongen door Byron. Door de bijdragen van Hensley op orgel en Moog-synthesizer heeft het een progressieve signatuur. Het uptempo nummer Sweet Lorraine werd in sommige landen op single uitgebracht. Deze bijna-klassieker werd in de jaren zeventig vaak live gespeeld. Het epische titelstuk bevat een door Kerslake begeleide solo van Box die niet echt spetterend klinkt en de kinderlijk zingende Byron vind ik persoonlijk ook geen succes. Op cd2 is de uitgeklede versie Happy Birthday wat mij betreft beter. Verder vinden we op deze schijf het semi-akoestische en enigszins qua stijl op Wishbone Ash gelijkende Blind Eye, de ballad Rain en de eveneens vrij rustige track Tales. Net als op de andere even fraaie en luxueuze dubbel-cd-versies van eerdere albums, werd The Magician’s Birthday uitstekend geremasterd door Andy Pearce en bevat een meer dan volledig alternatief album uit de archieven van producer Robert Corich. De aparte extra’s zijn vooral het later op het eerste soloalbum van Byron uitgebrachte Silver White Man en de Gary Thain-compositie Crystall Ball. De meest creatieve periode van Uriah Heep werd hiermee afgesloten en in 1973 bekroond met het zeer indrukwekkende dubbele livealbum Uriah Heep Live. Daarna viel de band successievelijk uiteen, maar wordt tot op de dag van vandaag door gitarist Mick Box in leven gehouden.