Het zesde album van de Finse symfonische metalgroep Amberian Dawn beweegt zich wederom op het snijvlak van prog en aanverwante stromingen. Zangeres Capri Virkkunen is niet alleen buitengemeen knap, maar ze kan ook nog zingen en met haar mooie stem voorziet ze de muziek van gitarist-toetsenist Tuomas Seppälä rijkelijk. Het blijkt dus dat er in Finland maar liefst twee talentvolle componisten met de voornaam Tuomas actief zijn in de muziek, want die andere is natuurlijk Tuomas Holopainen, het brein achter Nightwish. Als sopraan klinkt Capri’s stem wat iel, maar als ze ‘gewoon’ zingt heeft haar stem een warme klank en een naar mijn mening mooi vibrato. Qua klankkleur heeft haar stem wat weg van Abba’s Frida. Aangezien de muziek, voor zover het de melodielijnen betreft, ook wel wat weg heeft van Abba, zou ik Amberian Dawn willen omschrijven als een prachtige, eigentijdse synthese van Abba en Nightwish. De tien vrij korte composities zijn zeer melodieus en niet hoogdravend. Ook al hoor je dikwijls dubbele basdrums, in de mix overheersen die gelukkig niet. Met name in de arrangementen zijn veel klassieke invloeden terug te vinden, zodat de omschrijving ‘symfonisch’ volkomen terecht is. Verder doet de bombastische inslag af en toe aan The Enid denken, terwijl ook invloeden uit de musical verweven zijn. Aardige overgangen, een handvol flitsende solo’s van gitaar en toetsen, grappige wisselingen in toonsoort en een heuse tenor in het nummer Memorial. Kortom voldoende redenen om te genieten. Het slot Green-Eyed is een magistrale powerballad. Het vorige album kreeg een ‘tip’ (zie iO101) en deze cd verdient dat predicaat feitelijk ook. Echter vanwege de stijl en het redelijk hoge kopieergehalte, laat ik het bij een oprechte aanbeveling aan fans van Nightwish, Delain, Xandria en Vision Of Atlantis.
Een meer dan uitstekende kopie is immers nog altijd vele malen beter dan een slecht origineel!