KEYED UP

De huidige toetsenman van hardrocklegende Deep Purple is ondanks de opnamen voor Now What?! en het redelijke strakke toerschema toch in staat geweest om Keyed Up, de opvolger van All Out (2011) te fabriceren. De elf composities zijn een afgeleide van wat Don Airey allemaal gedaan heeft als toetsenist bij grootheden als Ozzy, Black Sabbath, Gary Moore, Colosseum II en Rainbow. Zo klinkt de eerste track erg Deep Purple, gaan de tweede en de zesde meer richting Colosseum II, terwijl Airey de track Blue Rondo A La Turk met opzet kakofonisch speelt, iets wat ik niet echt lekker vind klinken. Daarmee geeft hij een eerbetoon aan Keith Emerson en onbedoeld ook aan wijlen Rick van der Linden (Ekseption, Trace)! Solomon’s Song is een rustige blues gemixt met onvervalste hardrock. Diezelfde blues is te horen in Claire D’ Loon. Na wat orgelgeluiden volgt een mijns inziens wat overbodige remake van de Rainbow-cover Difficult To Cure. Kennelijk zijn er ook wat oudere stukken toegevoegd, want in de volgende twee nummers is het gitaarspel van wijlen Gary Moore te horen: het enigszins gedateerd klinkende Lament met zang van Graham Bonnet en gitaarwerk van Simon McBride, en het aan Bach ontleende Adagio met fabelachtig gitaarspel van Moore. Het laatste stuk is in de stijl van het eerste en had op een Deep Purple-album kunnen staan. Op Keyed Up wordt Airey bijgestaan door zijn vaste begeleiders Don Harris (gitaar), Carl Sentance (zang), Laurence Cottle (bas) en Darrin Mooney (drums) in plaats van Clive Bunker, hoewel op sommige tracks bas en drums worden bespeeld door respectievelijk Alex Meadows en Tim Goodyer. Airey laat zijn orgel ouderwets ronken en bespeelt daarnaast ook piano, Moog, MiniMoog, de Kurzweil en nog diverse andere instrumenten.

De begenadigde toetsenist levert met Keyed Up een consistent album af dat mij meer aanspreekt dan All Out en zeker een veelbetekenende en originele titel heeft meegekregen.