IMAGINAERUM

Een in het Fins zingende Marco Hietala opent Imaginaerum, het zevende album van Nightwish, de onbetwiste heersers over de pompeuze gothicmetal. Een orkest en een 'musical box' voeren je mee op een theatrale reis door de wereld van bedenker Tuomas Holopainen. Verplaats je in films als Imaginarium Of Doctor Parnassus of Chronicles Of Narnia en de reis kan beginnen. Band en orkest trekken alle registers open in het op single uitgebrachte Storytime; zware riffs, veel percussie en koor maken van dit door Anette Olzon prima gezongen nummer een topper. Eindelijk lijkt Olzon haar draai gevonden te hebben; ze zingt overtuigender, maar soms - met opzet? - wat kinderlijk zoals in het ruige Ghost River, dat Marco Hietala deels rauw zingt. Dan volgt er een soort late-night jazztrack die aan de melodieuze muziek uit de jaren vijftig en zestig doet denken. Na de vlotte uptempo meezinger I Want My Tears Back, die metal combineert met volksmuziek, volgt het wat fellere stuk Scaretale, waarin de typische Nightwish-metal wordt gecombineerd met een Jingle Bellsachtig stukje. Invloeden uit de oosterse muziek overgoten met een Ennio Morricone-sausje, horen we terug in Arabesque, dat wordt gevolgd door Turn Loose The Mermaids, een met volksmuziek doorspekte ballad. Rest Calm is opnieuw een duet tussen Hietala en Olzon. Hier gaat het weer wat steviger toe, maar de muziek blijft melodieus en bombastisch. Het nummer bevat een bijzonder lieflijk refrein met een bijdrage van een kinderkoor. Voordat band en orkest opnieuw wat theatraal geweld laten horen, is er eerst weer een mooi rustig stuk, heerlijk gezongen door beide vocalisten. Ook hierin zijn invloeden uit de volksmuziek aanwezig. Song Of Myself  bestaat uit vier delen; het opent stevig en orkestraal gevolgd door enkele stukken die, mede door de gesproken teksten, echt als een soundtrack weg luisteren. Het titelstuk is een sprookjesachtige instrumentale bloemlezing uit de diverse thema's van de songs op dit lange album met een absolute hoofdrol voor het orkest. Nightwish neigt steeds meer naar filmmuziek en het zou me niet verbazen als de volgende stap een heuse soundtrack zou zijn bij een door henzelf gespeelde en geregisseerde film.

Imaginaerum is iets minder heftig dan Dark Passion Play, maar na een pauze van vier jaar gaat Nightwish wat mij betreft weer nadrukkelijk de goede kant op. Dit studiowerk is een ijzersterke comeback.