ILLUMINATI

De Britse formatie Ten is al 22 jaar actief. In november 2018 kwam het veertiende album Illuminati uit. De band is het geesteskind van zanger, gitarist en producer Gary Hughes. Hij bracht als soloartiest in 1989 Big Bad Wolf uit, zijn eerst album als soloartiest. De zeskoppige band speelt de tien door Hughes gepende tracks met verve. Met uitzondering van de wat langere en gevarieerde openingstrack klokken de overige nummers zo rond de vijf minuten en zijn samen goed voor bijna een uur melodieuze (hard)rock van de bovenste plank. Als producer weet Hughes zo langzamerhand wel hoe hij de zaken moet aanpakken en zijn ervaren compagnon Dennis Ward hoef je over mastering ook niets meer uit te leggen. De band beschikt over een zeer degelijke ritmesectie, twee flitsende leadgitaristen en een zanger met een krachtige, mooie, rustige wat lage stem. De muziek is rijkelijk gelardeerd met orkestrale bombast: wat wil een melodieuze rockliefhebber nog meer? Eigenlijk niets, want al is het geluid van Hughes’ band absoluut herkenbaar, de composities zijn krachtig, zitten vol met puntige details en belangrijker nog: het zijn geen oeverloze herhalingen van zetten. De bijna-ballad Rosetta Stone is een prachtig stukje melancholie. Ik zou willen dat veel progressieve rockbands zo’n zanger hadden! In de titeltrack komen we moderne invloeden tegen door korte, bijna rap-achtige passages, maar daarnaast is er dan weer een uitermate aansprekend refrein. Illuminati is absoluut geen niemendalletje, maar naar mijn smaak een van de meest consistente en boeiende albums uit het rijke oeuvre van Ten.